Prawdy wiary

Czy należy z tego wnioskować, że błędem byłaby próba odpowiedzi na pytanie: w jakie prawdy katolik wierzyć musi?

W teologii przedsoborowej istniała niestety taka tendencja do pewnej minimalizacji – właśnie streszczanej w pytaniu „co katolik musi wiedzieć o Panu Bogu, jakie prawdy wiary musi znać”. Prowadziło to do groteskowych sytuacji, kiedy na Skład Apostolski patrzono pod kątem, które zdanie musi znać katolik pod sankcją grzechu ciężkiego, a które zdanie obowiązuje pod grzechem lekkim. Natomiast refleksja soborowa przyniosła nowe przekonanie oparte na słowach św. Pawła, który modli się, aby poznanie Boga wzrastało w nas coraz bardziej i bardziej. W tym rozumieniu praktycznie nie ma jakiegoś zamkniętego horyzontu, ale możemy w Bogu się zatopić bez reszty. My poznajemy Boga tutaj na ziemi w sposób – tak jak św. Paweł pisze – niejasny, w zwierciadle. A jednocześnie to poznanie, które On nam daje, pociąga nas coraz bardziej – aż do tego zatopienia się w Bogu, w wiecznej szczęśliwości, w tej wiecznej radości bycia z Nim w bezpośredniej relacji, już osłony znaków, bez potrzeby jakiś formuł streszczających, czy ograniczających to poznanie.

Oczywiście na tym etapie naszej pielgrzymki wiary cenne są te krótkie formuły. Również jeśli sięgniemy do Katechizmu Kościoła Katolickiego, to przekonamy się, że główne treści, główne prawdy wiary, usystematyzowane są tam, przedstawione w sposób rozbudowany, piękny w oparciu o Credo. Ale nawet gdyby ktoś bardzo dokładnie przestudiował cały Katechizm Kościoła Katolickiego – do czego serdecznie zachęcam – to nie znaczy, że już wszystko wie o Panu Bogu. Chińskie przysłowie nam mówi, że człowiek, który utrzymuje, iż wie wszystko – jest w błędzie. Jest źle poinformowany.

Najważniejsza jest więc nasza żywa relacja z Bogiem, nieustanne poznawanie Go, a wszelkie syntezy i definicje mają w tym jedynie pomagać. Dziękujemy za rozmowę.