Garść informacji o sakramencie chorych

Każdy z nas doświadczył, doświadcza lub doświadczy misterium cierpienia. Obok zwykłej pomocy bliźniego ważna jest także obecność Kościoła, który w sakramentalnym znaku daje nam wspólnotę z Chrystusem lekarzem i zbawcą. Wieczernik, 168/2009



Po Soborze Watykańskim II dokonano w Kościele rewizji i odnowienia celebracji liturgicznych. Wydano nowe obrzędy poszczególnych sakramentów, w tym i sakramentu chorych. Papież Paweł VI Konstytucją apostolską Sacram unctionem infirmorum O sakramencie chorych z 30 listopada 1972 roku ustalił następujące zasady określające normy sprawowania sakramentu namaszczenia chorych w obrządku łacińskim:

Sakramentu namaszczenia chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając tylko jeden raz następujące słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie”.

Sama celebracja sakramentalna obejmuje następujące elementy:

„kapłani Kościoła” (Jk 5,14) wkładają w milczeniu ręce na głowy chorych i modlą się nad chorymi w wierze Kościoła; jest to epikleza właściwa dla tego sakramentu; następnie namaszczają chorego świętym olejem, poświęconym, jeśli to możliwe, przez biskupa. Czynności liturgiczne wskazują na łaski, jakich ten sakrament udziela chorym (KKK 1519).

Dodatkowo Sobór Watykański II w konstytucji Sacrosanctum Concilium O liturgii świętej (p. 73) sprecyzował, że sakrament ten:

nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości.

Idąc za nauką soboru nie można twierdzić, że jest to sakrament udzielany tylko raz, pod koniec życia. W przypadku odzyskania zdrowia chory może być ponownie namaszczony:

Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość (KKK 1515).

Osobną kwestią jest pytanie, kto może przyjąć ten sakrament? Czy są jakieś normy kościelne regulujące tę kwestię? Przykład samego Chrystusa jest tu wymowną wskazówką. Uzdrawiał chorych i tych, którzy się źle mają. Przez dwa tysiąc lat posługi Kościoła normy te zostały sprecyzowane i dziś możemy mówić o pewnych zasadach. Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 1004 stwierdza, że namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.

Podane są tu dwie wskazówki – choroba lub starość. Nie jest to więc sakrament przeznaczony tylko dla seniorów. Każdy, kto przeżywa tajemnicę cierpienia w chorobie może otrzymać ten sakrament. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają można także udzielić sakramentu chorych nawet wówczas, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba. Również dzieciom można udzielić namaszczenia, jeśli osiągnęły poziom umysłowy dający nadzieję, że sakrament przyniesie im pokrzepienie.



«« | « | 1 | 2 | 3 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Pobieranie... Pobieranie...