Homoseksualiści a dopuszczanie do kapłaństwa. Aspekty kanoniczne

Oznacza to, że w Kościele nie można żadnego prawa uznawać za absolutne. Władza kościelna ma więc prawo i obowiązek regulacji wypełniania prawa do intymności, w odniesieniu do wymogów dobra powszechnego, praw innych osób oraz powinności kandydata do święceń w dziedzinie formacji do posługi. W naszym przypadku, zachowanie kan. 220 istnieje w korelacji z trzema elementami zapisanymi w kan. 223, § 1. Nie ma opozycji między zachowaniem prawa chronionego kan. 220, jako dobrem jednostkowym, a przepisami kan. 223, jako dobrem wspólnym. Pełne upodobnienie do Chrystusa Oblubieńca, Głowy i Pasterza, możliwe do spełnienia tylko przez osobę o ludzkiej i duchowej dojrzałości (por. kan. 224), jest dobrem zarówno jednostki powołanej do kapłaństwa, zaczynającej lub kontynuującej drogę formacyjną, jak również wspólnoty chrześcijańskiej, która oczekuje dla siebie posługi świętej ze strony dobrze uformowanych ludzi. Dobra formacja oznacza jak najbardziej możliwe upodobnienie do Chrystusa, by sama wspólnota stawała się ciałem Chrystusa i była wspierana w upodobnianiu się do swej Głowy. Tu zakorzeniony jest pierwotny obowiązek kandydata do odpowiedzialnej współpracy w projekcie formacyjnym.

Według Instrukcji „In continuitá”, przyjęcie do seminarium lub nowicjatu oraz dopuszczanie do święceń mężczyzn o głęboko zakorzenionych skłonnościach homoseksualnych lub tych, którzy nie pokonali skłonności przejściowych, nie chroni ani dobra wspólnego, ani dobra jednostki, która nie może osiągnąć dojrzałości uczuciowej. Trzeba pamiętać, że odpowiedzialna współpraca jednostki może być wykonywana tylko w sposób wolny. Gdyby ktoś był zmuszany, nie tylko byłby pozbawiony przyjęcia odpowiedzialności za zajęte stanowisko wobec przedłożonego mu projektu formacyjnego, lecz także nie współdziałałby z psychologiem. W efekcie obalałby cel, dla którego sięga się po wsparcie i pomoc psychologa [23] . Dlatego potrzebna jest dobrowolna zgoda kandydata w tej kwestii (por. „Renovationis causa”, 11.III). Ma on zostać wyraźnie poinformowany o typie i celu proponowanych mu badań. Ponadto, musi istnieć pewność, że wyniki konsultacji, w duchu współdziałania kandydata we własnej formacji, będą przekazane ojcu duchowemu lub przełożonym albo przez samego kandydata, albo przez psychologa, wyłącznie po wyrażeniu przez kandydata pisemnej zgody. Jeżeli osoba dobrowolnie i po uprzedniej informacji poddała się badaniom psychologa, ten ostatni pozostaje jednak związany tajemnicą zawodową i nie może wyjawić nic, co dotyczy spraw intymnych osoby bez jej zgody na piśmie. Po wyrażeniu pisemnej zgody przez kandydata, formatorzy mogą – tak w zakresie wewnętrznym jak i zewnętrznym – rozmawiać z psychologiem w celu osiągnięcia informacji koniecznych do zintegrowania osobistego projektu formacyjnego dla kandydata. Każda informacja dana przez psychologa formatorom ustnie bądź na piśmie winna być zastrzeżona ściśle do celów rozeznawania i formacji. Nie wolno komunikować jej osobom trzecim, nawet najbliższym współpracownikom biskupa, rektora seminarium czy przełożonego zakonnego. Właśnie w celu zachowania wolności jednostki, uniknięcia nawet pozorów przymusu, nie powinna istnieć żadna presja ze strony biskupa lub przełożonych zakonnych, jeśli dana jednostka odrzucałaby uzasadnioną i godną szacunku prośbę formatorów o przystąpienie do badań psychologicznych. Biskup i przełożeni powinni uciekać się do zwyczajnych środków rozeznawania, uznając podobną odmowę za element ogólnej oceny, którą mają wydać odnośnie do zdolności do przyjęcia święceń. Jeśli zaistniałyby wątpliwości w tej materii, biskup lub przełożony zakonny nie powinien dopuścić do święceń (kan. 1052, § 3).