Produkować żywność czy paliwo?

Oszczędzanie żywności prowadziłoby do znacznego ograniczenia konsumpcji mięsa (którego produkcja wymaga wykorzystania dużych areałów) na korzyść warzyw, zbóż oraz owoców. To jest również aktualny temat powszechnej polityki. Rozumowanie to przyczyniłoby się do lepszego wykorzystywania przestrzeni, tak by pogodzić zapotrzebowanie na tereny pod budowę mieszkań, pod produkcję rolniczą i energetyczną z zasadą zachowania bioróżnorodności. Deficyt i ceny, będące tego konsekwencją, z pewnością powinny wzmacniać skłonność do akceptowania nowych zachowań; lecz bez powszechnej polityki sygnały rynkowe nie są dość czytelne i stanowią jedynie część przesłania zachęcającego do zmian. W krajach uprzemysłowionych ich funkcja polegać będzie na przygotowaniu obywateli do zaakceptowania zmiany stylu życia oraz wynikających z tego zachowań. W krajach rozwijających się, które wszedłszy na drogę rozwoju stały się potężnymi konsumentami przestrzeni oraz energii kopalnej, publiczna polityka stanie prędzej lub później przed koniecznością gruntownego zmodyfikowania aktualnych linii rozwoju, będących dziś w inercji. Istnieje ryzyko, że przewidywane zwyżki cen dotkną również kraje rozwijające się. Jednakże wiele z nich, by stawić czoło zapotrzebowaniu, będzie miało okazję pobudzić lokalną produkcję rolniczą, zamiast liczyć na bardzo drogie produkty importowane. W każdym razie, zbliżanie się do kresu ilości przestrzeni i zasobów oraz przystosowywanie się do zmian klimatycznych to trudne wyzwanie dla rządów, które muszą zadbać o to, by przyzwyczajenia społeczeństw w porę się zmieniły. Największym ryzykiem jest to, iż zmiany te będą się dziać ze szkodą dla najbiedniejszych.