Mówię do Niego po imieniu

Dzisiaj to pytanie o wolność przenosi się do mojego wnętrza: Czy ja jestem wewnętrznie wolny? O to też chyba chodziło księdzu Jerzemu: o wewnętrzną wolność. Można czuć się zewnętrznie wolnym, ale – jak mówił ksiądz Jerzy – „są więzienia, które schodzą w głąb ludzkiego serca”. To są znacznie gorsze więzienia. Tymi więzieniami są pewne zniewolenia, grzech, który człowieka niszczy. Dzisiaj pytanie o wolność jest trudniejsze; swoje zniewolenia możemy rozpoznawać jedynie stając przed Bogiem, w świetle Jego miłości.

Jeśli chodzi o mój kraj, to nie podejmuję się refleksji na temat wolności. Zdaję sobie jednak sprawę, że – jak mówili ksiądz Jerzy, Jan Paweł II, kardynał Wyszyński, ale także społeczna nauka Kościoła – trzeba nam robić rachunek sumienia, czy dar wolności realizujemy, wcielamy w życie. Mam wrażenie, że nie potrafimy przenieść do życia tego, co słyszymy w czasie niedzielnej Eucharystii. Nie potrafimy tym żyć w naszej codzienności. Nie zawsze nam to wychodzi w życiu politycznym.

Zostaliśmy jakby rozpieszczeni gestami tych wielkich Polaków, gestami przebaczenia, pojednania – i trudno nam w naszej codzienności, ale także w życiu społeczno-politycznym, takie gesty uczynić. Gesty, które świadczyłyby o naszej wewnętrznej wolności i pozwoliłyby przejść ponad podziałami, zrobić coś pro publico bono – dla dobra społecznego. Chodzi mi o takie gesty, które wynikają z wartości chrześcijańskich. Budowanie w inny sposób jest budowaniem na piachu i bardzo szybko może się okazać, jak bardzo taka budowla na piachu jest niestabilna.

Cóż nam po zewnętrznej wolności, jeśli w środku będziemy zniewoleni? To wielki dramat człowieka, który może wyruszyć wszędzie w świat, ale w środku nie będzie miał wolności. Pojawia się wówczas taka rzeczywistość, o której mówił Chrystus: „Cóż z tego, że człowiek cały świat pozyska, kiedy na duszy swojej szkodę poniesie”.

Cóż nam z tego całego bogactwa świata, jeżeli zatracimy duszę. O to chyba chodzi w problemie wolności – chodzi o duszę, skarb znacznie cenniejszy niż wszelkie bogactwa zewnętrzne. To jest zagadnienie, które rozważałem w tym roku na początku Wielkiego Postu, gdy czytaliśmy Ewangelię o kuszeniu Jezusa. Wówczas uświadomiłem sobie, że naprawdę chodzi tu o duszę, o wewnętrzną wolność człowieka.

Powiedział Pan swego czasu, że na postać księdza Popiełuszki patrzy Pan w kategoriach łaski. Rzeczywiście jakoś naturalnie patrzy się w kategoriach łaski na kogoś, kogo postrzegamy jako osobę świętą. Jak spojrzeć na siebie w kategoriach łaski – na naszą codzienność, na nasze częste życie w piwnicy naszego serca i strach przed wyjściem na zewnątrz?

Nie możemy zapominać o godności dziecka Bożego. Posiadamy godność dziecka Bożego. Chrzest, który nas zanurzył w życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, przywrócił nam godność. Ta godność, ta pieczęć życia, jest odciśnięta w naszych sercach. Oczywiście w naszej codzienności nieustannie się zmagamy. To jest nasza droga. Musimy jednak pamiętać, że perspektywa ojczyzny niebieskiej, Królestwa Bożego i godności dziecka Boga jest o wiele ważniejsza. Musimy zaufać Miłosierdziu Bożemu, które jest daleko większe niż nasz grzech.

To jest moim zdaniem bardzo ważne: nie skupiać się tylko na sobie, raczej skoncentrować się na Bogu, kontemplować oblicze Boga. Nie kontemplować siebie i swoich grzechów, ale Boga. Zauważać wiele dobra, które dokonuje się w świecie. Ale także patrzeć na siebie jak na to gliniane, słabe i kruche naczynie i zadziwiać się każdego dnia, że mimo naszej kruchości, naszej nędzy, Bóg działa w nas wielkie rzeczy. To rodzi wdzięczność: to przecież Ty, Boże, działasz; Tobie wszystko zawdzięczam; to nie moja, ale Twoja zasługa; nie mnie się należy chwała, ale Tobie.