Anoreksja i bulimia – profilaktyka

Metody leczenia

Anoreksja prowadzi do licznych niekorzystnych zmian w sferze fizycznej i psychicznej, jak skrajne wychudzenie, sinienie, obrzęki dłoni i stóp, stałe uczucie zimna, sucha, łuszcząca się skóra, niskie, nieregularne tętno i ciśnienie krwi, zaburzenia w pracy nerek, gwałtowne zmiany nastroju, depresja, myśli samobójcze.

Zdaniem wielu psychologów i psychiatrów najskuteczniejszą formą leczenia anoreksji są oddziaływania psychoterapeutyczne stosowane zarówno wobec dziewcząt przejawiających tę chorobę, jak i ich rodzin. W przypadku, gdy dziewczęta mają bardzo niską masę ciała, poważne zaburzenia fizjologiczne oraz podejmują próby samobójcze, wskazana jest ich hospitalizacja. Trafna diagnoza i zastosowanie odpowiednich metod i form leczenia mogą sprzyjać szybkiemu powrotowi do zdrowia tych dziewcząt. Wyniki prowadzonych badań dają świadectwo tego, że u ok. 40-77% dziewcząt następuje całkowite wyzdrowienie. Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że ok. 10-20% osób chorujących na anoreksję umiera. Przyczynami śmierci są najczęściej niedożywienie i/lub samobójstwo chorej [3].

Bulimia – istota i objawy

Bulimia (z grec. boulimia – wielki głód, byczy głód ) to schorzenie o podłożu psychicznym, którego istotą jest świadome objadanie się połączone z poczuciem utraty kontroli nad ilością przyjmowanego pokarmu, prowokowanie wymiotów, zażywanie środków przeczyszczających i / lub moczopędnych. Zachowaniom tym towarzyszy najczęściej poczucie winy, wstydu oraz wstręt do samej siebie. Osoby chorujące na bulimię oceniają swoją wartość na podstawie wagi i wyglądu zewnętrznego.

Choroba ta obejmuje ok. 1-3% populacji młodych dziewcząt i kobiet pomiędzy 15. a 24. rokiem życia. Większość z nich przed wystąpieniem objawów bulimicznych głodziła się i / lub stosowała różnorodne diety odchudzające. Tak jak w przypadku anoreksji, chłopcy stanowią niewielki odsetek populacji osób chorujących.

Głównymi objawami bulimii są: