Anoreksja i bulimia – profilaktyka

Zadania wychowawców w profilaktyce anoreksji i bulimii

Negatywne skutki anoreksji i bulimii psychicznej, trudności w leczeniu młodzieży chorującej (m.in. silna niechęć pacjentów do podejmowania terapii, mała ilość specjalistycznych ośrodków zajmujących się leczeniem tych chorób w Polsce) uzasadniają potrzebę podejmowania działań profilaktycznych. Najlepszym miejscem do wprowadzania i realizacji strategii profilaktycznych w zakresie anoreksji i bulimii jest szkoła. Nauczyciele, wychowawcy często jako pierwsi mogą zauważyć zachowania będące przejawami anoreksji i bulimii psychicznej i w związku z tym projektować i realizować programy profilaktyczne w zakresie tych schorzeń.

W 2006 roku m.in. przeprowadzono badania sondażowe na temat rodzajów działań deklarowanych przez wychowawców klas w sytuacji wystąpienia anoreksji i bulimii psychicznej w środowisku młodzieży szkolnej. Badaniami objęłam 105 wychowawców klas gimnazjalnych i licealnych województwa podlaskiego, mających częsty kontakt z młodzieżą w wieku 14-19 lat, która stanowi grupę o podwyższonym poziomie ryzyka w zakresie wystąpienia symptomów anoreksji i bulimii psychicznej. Poniżej przedstawiam wybrane wnioski z analizy niektórych wyników badań nauczycieli – wychowawców [4].

Badani wychowawcy klas w sytuacji wystąpienia symptomów anoreksji i bulimii psychicznej u uczniów najczęściej „uciekają” od problemu na zewnątrz poprzez „przekazanie sprawy pedagogowi szkolnemu” (49,5% ogółu badanych wychowawców klas) lub „skierowanie chorującego lub zagrożonego ucznia do lekarza lub pielęgniarki szkolnej” (48,1% ogółu badanych wychowawców klas). Badani wybierają także bierność, o czym świadczy skłonność niemal połowy respondentów (46,7%) do „obserwacji dalszego rozwoju symptomów anoreksji / bulimii u ucznia”. Najbardziej pożądana kategoria nauczycielskiego działania w przypadku pojawienia się objawów anoreksji / bulimii psychicznej u wychowanków – samodzielna aktywność, czyli poszukiwanie rozwiązań adekwatnych do zaistniałej sytuacji – jest deklarowane mniej niż przez czwartą część badanych (23,8%).