Pomóż mi!

Od początku istnienia Kościoła podmiotem jego posługi jest człowiek. Wszystkie egzystencjalne problemy człowieka stanowią równocześnie źródło i inspirację dla oddziaływania Kościoła. To specyficzne oddziaływanie na człowieka ma charakter pozytywnego budowania poczucia wyjątkowej i niepowtarzalnej wartości jaką człowiek reprezentuje.

Kościół katolicki wierzy w wartość człowieka i jego zasoby. Obecna cywilizacja opiera się na przyjętym założeniu, że największym dobrem jest przyjemność. W takiej sytuacji seksualność i problemy jej towarzyszące stają się miejscem zderzenia pragnień człowieka z otaczającym światem. Człowieka dotyka problem konfliktu związany z wyborem pomiędzy przejęciem wzorców zachodniej cywilizacji z religią i etyką.

Moralność w rozumieniu katolickim odnosi się również do wszystkich problemów moralności seksualnej. Kościół odwołuje się do całościowej i integralnej wizji człowieka. Zwraca jednocześnie uwagę na to, że niekonsekwencje moralne należą do najbardziej bolesnych w skutkach.

Choroba AIDS jest nie tylko problemem epidemiologicznym, ale również moralnym. Niesie z sobą poważne zagrożenie, zmusza do stawiania pytań dotyczących etyki i egzystencjalizmu. AIDS dla Kościoła stanowi nie tylko problem trudny, ale w swej specyfice – szczególnie delikatny. Dotyczy najwyższej wartości, jaką jest życie ludzkie, oraz zachowań seksualnych człowieka, wobec których stanowisko etyki chrześcijańskiej wydaje się być bardzo wymagające. We współczesnym świecie obserwujemy często, że człowiek nie radzi sobie z wymaganiami etyki chrześcijańskiej w zakresie zachowań seksualnych. Niejednokrotnie łamiąc te zasady, przyczynia się do rozwoju epidemii AIDS^[1].

Rezygnacja z odwołania się do całościowej i integralnej wizji człowieka oraz brak metafizycznego spojrzenia sprawia, iż współczesna cywilizacja daje się łatwo zapędzić w „ślepe zaułki”, w których dopadają ją bolesne skutki jej własnych niekonsekwencji.

AIDS wywołał u ludzi lęk i spowodował panikę zarówno zdrowych, jak i chorych, wierzących i niewierzących. Ukazał człowiekowi szereg gatunkowo istotnych problemów natury medycznej, ale również społecznej, teologicznej i moralno-etycznej. Brak akceptacji, przynajmniej w początkowej fazie epidemii, który często przeobrażał się w nienawiść wobec ludzi chorych, całkowicie zaprzeczył podstawowej zasadzie etyki chrześcijańskiej, jaką jest miłość bliźniego^[2] . Osobom zarażonym potrzebna jest wszechstronna pomoc, chorym najbardziej skuteczne leczenie, zaś całemu społeczeństwu niezbędne jest propagowanie profilaktyki. Jest to wyzwanie dla środowiska medycznego, rządów i polityków.

AIDS stawia się przed człowiekiem wymagania. Przejrzystość moralna, nowe oblicze ludzkiej miłości, które jest silniejsze od lęku i opanowanie presji ludzkich potrzeb stanowią wyzwania dla współczesnego człowieka. W imię miłości Kościół nie może ograniczać się do przypominania granic moralnych^[3]. Nieodzowne staje się wyjście z nową i żywą ewangelizacją. Na skutek choroby przekazywanej głównie drogą płciową, seksualność człowieka zostaje napiętnowana szczególnym lękiem.

Tym razem nie są to tylko obawy moralne związane z negatywnym spojrzeniem na seksualność, ale jest to lęk przed groźbą choroby, która zmienia życie człowieka w koszmar. Całościowe i integralne wychowanie seksualne, w którym pierwszorzędną zasadą będzie nie tylko odsłanianie przed człowiekiem piękna i wielkości ludzkiej miłości, ale także jej źródła – odwiecznej miłości Boga objawianej w Jezusie Chrystusie, to współczesne zadanie Kościoła.
 

^[1] Nowak A., Próba analizy postawy Kościoła katolickiego wobec wybranych zagadnień AIDS, [w:] Młodzież a AIDS, Materiały pokonferencyjne, Regionalny Ośrodek Metodyczno-Edukacyjny „METIS”, Katowice 2000, s. 43.
^[2] Nowak A., Próba analizy postawy Kościoła katolickiego..., dz. cyt., s. 44.
^[3] Joyeux H., Nowa ewangelizacja a wychowanie seksualne, [w:] Augustyn J. (red.), Ku dojrzałej ludzkiej miłości, WAM, Kraków 1996, s. 27.