Panie, Boże mój, jam jest osioł Twój!

O rekolekcjach mówi Ojciec z pasją człowieka głęboko przeżywającego każde z nich jak coś jedynego, niepowtarzalnego. Czym zatem jest ten niezwykły czas dla Ojca, czyli osoby, która głosi je innym?

Zanim rekolekcje będą dla innych, najpierw muszą być moje. Nie jestem lepszy - przeciwnie, często mówię Jezusowi razem ze św. Piotrem: „Wyjdź ode mnie Panie, bom jest człowiek grzeszny”. Doświadczam tego na każdym kroku. Za psalmistą muszę powiedzieć: „mój grzech waruje u moich stóp”. Kiedy czyszczę rano dolne i górne uzębienie, to czasem mówię Jezusowi: „Panie, Boże mój, jam jest osioł Twój!", a do siebie: „Heniuś, łobuz jesteś, więc się bierz za siebie i nawracaj się, bo wcale nie jest rzeczą pewną, że wieczorem weźmiesz tę samą szczoteczkę do ręki”.

Cóż to znaczy się nawrócić? Myślałem już nad tym wiele razy i tak jakoś mi wyszło, że nawrócić się to stanąć bliżej, choć trochę bliżej i Boga, i człowieka. Stanąć tak, by człowiekowi nigdy nie przysłonić Bożego słońca. O to też się często modlę, bo też i łatwo o takie „dziwactwo” w życiu. Takie samozbawienie, próbę zastąpienia sobą Boga. Takie rekolekcje byłyby najsmutniejsze z możliwych, a przecież to właśnie ten czas miał być pełnym koszem radości, słowa pociechy, łaski. Dla mnie każde rekolekcje, i te głoszone, i te słuchane, to doświadczenie Boga i doświadczenie całego człowieka. A czyż może być coś piękniejszego?

Modlitwa ojca Henryka

Boże, coś bliski a niewidzialny,
otwarty a nie wchłaniający,
obecny a nie odczuwalny,
kochający...

Pomóż wrócić
pozwól zobaczyć na nowo Twoją twarz
w twarzach ludzi,
nie pozwól drapać chmur nosem
czy zadartą głową,
spraw - niech się w nas znowu serce obudzi!

Amen.

Rozmawiał Michał Bondyra