Powołanie w służbie wspólnoty Kościoła

W trosce o dobro duchowe Kościoła

Powołanie kapłańskie i zakonne, w swych licznych formach, staje się znakiem i wezwaniem dla wszystkich ludzi, aby umieli patrzeć na życie, które otrzymali od Boga w innej perspektywie – wolnej od różnych zniewoleń doczesności. Jest to wezwanie tym czytelniejsze, im bardziej autentyczne jest świadectwo tych, którzy je dobrowolnie podejmują. Zwłaszcza życie zakonne ukazuje, że jest możliwa rezygnacja z własnych praw i własnego dobra na rzecz wspólnoty czy też z egoistycznie pojmowanej wolności. Uczy dostrzegać drugiego człowieka z jego potrzebami duchowymi i materialnymi.

Życie w kapłaństwie i zakonie jest darem, jest charyzmatem Ducha Świętego. Realizacja tego charyzmatu przez konkretnego człowieka ma go doprowadzić do osobistego uświęcenia i służyć budowaniu dobra duchowego całego Kościoła.

Istotę tej modlitwy dobrze rozumieją księża, zakonnicy i zakonnice, dla których staje się ona okazją, by jeszcze raz powrócić pamięcią do dni, w których budziło się ich własne powołanie. By przywołać także te miejsca i osoby, które na drodze rozeznania powołania spotkali i z wielką pokorą za nich Bogu podziękować. Jest to równocześnie okazja, by modlić się o następne powołania i o własną świętość.

I właśnie do takiej modlitwy w zbliżającym się Tygodniu Modlitw o Powołania do Kapłaństwa i Życia Konsekrowanego, które w tym roku będzie przeżywane pod hasłem: „Powołanie w służbie wspólnoty Kościoła”, pragnę zachęcić wszystkich, by nigdy nie zabrakło ochotnych współpracowników Chrystusa.