Nic nas nie zwalnia z marszu pod prąd

Czyżby więc „Pod prąd” było takim wentylem, który pozwala Panu „wywalić” z siebie tę frustrację, która się przez te lata gdzieś tam nagromadziła?

Na pewno tak. Frustracja jest bardzo poważna, tym bardziej, gdy się wie, co się zawodowo potrafi. W tym samym czasie, kiedy reżyserskie miernoty świętowały triumfy, ja przez wiele lat musiałem pożyczać pieniądze, żeby w ogóle przetrwać.

Cena, jaką płaci się za nonkonformizm…

To wynika z postawy artystycznej, a nie politycznej. Bo mam wrażenie, że w sztuce podstawową zasadą jest, aby nie kłamać; to paradoks, bo sztuka polega przecież na manipulacji widzem. Tym większa jest jednak odpowiedzialność artysty za prawdziwość przekazu.

Takimi tezami nie przysparza Pan sobie raczej przyjaciół w środowisku filmowym...

Dlatego przez te wszystkie lata patrzono na mnie jak na idiotę. Ja np. czterokrotnie kolaudowałem film „ Szpiedzy świadkowie historii”, nie zmieniając w nim nic i przedstawiając za każdym razem ten sam wariant, w związku z czym nie dostawałem zwrotu pieniędzy.

Ten filmowy biznes można świetnie uprawiać tylko wtedy, jeśli autor zgadza się na wszystkie poprawki. Tyle że po jakimś czasie zaczyna się funkcjonować w jakimś takim mitycznym świecie dobrze zrobionego chłamu. Ja na mojej drodze nie spotkałem prawie żadnych osób, które broniłyby swojej wypowiedzi. A uważam, że w sensie artystycznym to jest rzecz święta.

To dlatego nie zgodził się Pan na jakiekolwiek zmiany w „Obywatelu Poecie”, filmie opowiadającym o życiu Zbigniewa Herberta. Ale TVP Kwiatkowskiego też się uparła i w ten sposób dorobiliśmy się najsłynniejszego „półkownika” III RP...

Kiedy skończyłem ten dokument, powiedziałem swojemu montażyście, że to jest chyba na długo mój ostatni film. Niemożliwe stary – odparł – to świetny film. Odpowiedziałem: no właśnie...