Jak kochać to tylko w kościele

Miłość prawdziwa, czyli odpowiedzialna

Miłość prawdziwa jest uczciwą troską o najlepiej rozumiane dobro drugiego. Dla wierzącego największym dobrem jest świętość i do niej miłość ma prowadzić. Prawdziwie miłujący nie troszczy się o siebie, gotów jest nawet o sobie zapomnieć, a wytrwale i z poświęceniem zabiega właśnie o dobro ukochanej osoby. Mało tego, odpowiedzialnie chroni ukochanego przed każdym złem, również moralnym.

Wobec powyższego oczywistym się staje, że żądanie zamieszkania wspólnego i współżycia przed ślubem jest dowodem na brak miłości i odpowiedzialności. To, co ich popycha ku sobie, po prostu nie jest miłością, mimo że tak bywa nazywane.

Ważne pytania

Jeżeli, Drogi Czytelniku, chcesz jaśniej poznać swoje prawdziwe, choć subiektywne zdanie w omawianej kwestii, miej odwagę spokojnie odpowiedzieć sobie na poniższe pytania.

- Czy gdyby w twojej ukochanej córeczce zakochał się wspaniały mężczyzna, istny królewicz z bajki, wolałbyś, by zaproponował jej „wolny związek” czy „dozgonne małżeństwo”?

- Czy gdyby twój syn poznał fantastyczną kobietę (cudowną kandydatkę na żonę, synową, matkę twych wnuków), to wolałbyś, by ona zgodziła się na małżeństwo, czy by zaproponowała związek „wolny”, bez zobowiązań?

- Czy chciałbyś, by rodzice Twych ukochanych wnuków byli normalnym małżeństwem, czy „wolnym związkiem”?

Jeżeli znalazłeś jasną odpowiedź, że wybrałbyś trwałe małżeństwo, to trzymaj się tego w życiu. Jeżeli w twoim towarzystwie będzie się odbywać dyskusja o walorach wolnych związków, przynajmniej nie przytakuj. A jeśli masz odwagę, wypowiedz swoje odmienne zdanie. Byś nie był współwinnym, że za twoim cichym przyzwoleniem rozpowszechniają się poglądy i obyczaje ze wszech miar szkodliwe. Szkodliwe dla „partnerów”, ich dzieci (urodzonych lub nie), dla społeczeństwa, Kościoła i w efekcie świata całego. Jeżeli przy odpowiedziach na powyższe pytania doszedłeś do wniosku, że jest ci wszystko jedno, mogę jedynie współczuć.