11 medal za świadectwo wiary

Na długo przed igrzyskami obawiano się, że olimpiada w Pekinie będzie propagandą sukcesu władzy ludowej, medalowym wyścigiem pokazującym potęgę Chin. Sukcesem osiągniętym za wszelką cenę, nie zawsze w uczciwy sposób. Wiktoria w klasyfikacji medalowej, 51 złotych medali chińskich sportowców, czy bicie spektakularnych, acz kontrowersyjnych rekordów świata, jak choćby w pływaniu przez Liu Zige, potwierdziły te obawy?

– Myślę, że Chińczycy przygotowywali się do igrzysk pod każdym względem, także, a może przede wszystkim, sportowym. Przed olimpiadą odseparowali tysiące zawodników, selekcjonując z nich potencjalnych medalistów. Przypadek zarówno Zige, jak i wiele innych, moim zdaniem, nie potwierdza niczego. Przecież dopóki się czegoś nie udowodni, nie złapie na dopingu, nie można wydawać sądów. Pytania o doping równie dobrze można zadawać przy okazji niebotycznych wyczynów stumetrowca Usaina Bolta czy pływaka Michaela Phelpsa. Dla mnie to są zawodnicy na miarę czwartego tysiąclecia.

Zresztą każdy z medalistów był wielokrotnie kontrolowany. Skoro kontrole nic nie wykazały, jestem przeciwny spiskowej teorii dziejów. A co do złotych medali chińskich sportowców, przypomnijmy, że niezależni eksperci wyliczyli, że ci zdobędą ich 80...

Czy radość chińskich olimpijczyków ze zwycięstw była, Księdza zdaniem, autentyczna?

– Patrząc, jak się cieszą, jak dumni są, z tego, że są Chińczykami, że przynależą do narodu, na który patrzy cały świat, trudno przypuszczać, by te zachowania były wyuczone. Choć z drugiej strony, zdaję sobie sprawę, że pytania i kontrowersje pozostaną. Myślę jednak, że ten sukces wywalczyli tytaniczną, morderczą wręcz pracą.

W naszej rozmowie przed igrzyskami mówił Ksiądz, że: „pokora, praca, cierpliwość sportowców, wsparta modlitwą i wiarą kibiców, może dać nam medalową bombę”. Którego z tych elementów zabrakło, że zamiast „medalowej bomby” 265-osobowa kadra przyniosła nam niewypał w postaci 10 medali?

– Zabrakło wszystkiego po trochu. Pamiętam bardzo zmotywowanego ciężarowca Krzysztofa Szramiaka, który zażądał od trenerów ciężaru na rekord świata. Tu przy wielkiej ambicji i motywacji zabrakło chyba trochę pokory.

Miałem też wrażenie, że nie wszyscy walczyli do upadłego, gryźli parkiet, wzorem fantastycznych siatkarzy z meczu z Włochami. Porażkę tych chłopaków zresztą mocno przeżyłem.