Suknia napisana bursztynem

Bursztynowa sukienka nosi nazwę: sukienka zawierzenia, co jakoś współgra z koronami ofiarowanymi Matce Bożej przez Jana Pawła II. Kiedy Pan się dowiedział, że te dwa wota będą wisiały obok siebie?

Były to niezależne inicjatywy. Korony, które papież przekazał Matce Bożej, wykonał artysta z Krakowa. Ojciec Święty wiedział, że powstaje bursztynowa sukienka. Nie mieliśmy jednak z wykonawcą koron żadnego kontaktu. Dowiedziałem się, że korony zostały poświęcone, kiedy sukienka już powstawała. Niespodziewanie okazało się, że te korony nie pasują do żadnej innej sukienki. Na tym opieram swoje przeświadczenie, że Opatrzność czuwała nad moją pracą i te korony musiały zaistnieć z tą suknią.

Czuje się Pan jakby narzędziem w rękach Pana Boga, tworząc takie dzieła, czy może raczej jest to indywidualna twórczość artystyczna?

Właściwie wszyscy jesteśmy narzędziami Pana Boga, choć nie zawsze chcemy się poddać Jego woli. W głębi duszy wiemy, jak powinniśmy postąpić, ale często sobie zaprzeczamy i wtedy wszystko zaczyna się komplikować – przynajmniej ja tak uważam. Czasem trudno przyjąć Bożą wolę, ale kiedy już się z czymś pogodzimy, uznamy, że tak ma być, przychodzi spokój. Niektóre rzeczy dobrze widać dopiero po czasie, z pewnej perspektywy.
W pracy nad sukienką poddałem się zupełnie woli Stwórcy. Nie zaprzeczałem zdarzeniom, które się działy po drodze. Czułem, że Opatrzność czuwa nade mną, np. miałem w pracowni bryły bursztynu, których nie wiedziałem, do czego użyć i one akurat idealnie wpisywały się w tę suknię, tak jakby na nią czekały. Akceptowałem wszystkie „podpowiedzi”, np. chciałem gdzieś umieścić jakiś kamień – nie pasował. Potem, zupełnie przypadkowo, został użyty w innym miejscu i okazywało się, że właśnie tam powinien zaistnieć.