Kod Biblii II

Racjonalistyczno-pozytywistyczna moda wykluczania i przeciwstawiania jednej wypowiedzi drugiej panowała mniej więcej do lat 80. ubiegłego stulecia. Negowano też niektóre wydarzenia jako niemające miejsca (np. spotkanie Jezusa z Herodem), bo opowiedziane tylko przez jednego ewangelistę. Podobnie przekreślano wypowiedzi Jezusa, które pojawiają się tylko w jednej Ewangelii – jako prawdopodobnie niepochodzące od samego Jezusa. Myśląc w ten sposób, trzeba by wykluczyć albo zminimalizować choćby przypowieść o synu marnotrawnym.

Wracając do kwestii scen ukrzyżowania: współcześnie przeważa myślenie łączące wszystkie słowa Ukrzyżowanego w jeden quadrofoniczny obraz. Żadne ze zdań nie jest fałszywe, bo nie stoi w sprzeczności ani z modlitwą Jezusa w Ogrodzie Oliwnym, ani z Jego relacją do Ojca objawioną w mowach, ani z Jego miłosierdziem względem grzeszników, ani z Jego miłością do uczniów. Wcześniejsza modlitwa, nauczanie i postawa znajdują apogeum w słowach i zachowaniu Jezusa na krzyżu.

Gdybyśmy próbowali jedynie dojść do pierwotnych, realnych historycznie wypowiedzi i czynów Jezusa, pozbawilibyśmy się wielkiego bogactwa, rozwoju ich rozumienia, jaki dokonał się – pamiętajmy o tym stale – pod wpływem działania we wspólnocie apostolskiej Ducha Prawdy. On prowadził apostołów do coraz głębszego rozumienia słów i czynów Jezusa ziemskiego – nieprzerwanie aktualnych i odnoszących się także do nowych sytuacji historycznych, w jakich przychodziło im żyć.

Ewangelie nie rozdzielają człowieczeństwa i bóstwa Jezusa, Jego historii i rodzącej się stopniowo wiary w Niego, ale doskonale ukazują ich organiczną i dynamiczną więź. Także nam, dzisiaj.