Sportowe wychowanie

Kształcenie charakteru

Sport wychowuje do: bezinteresowności – która staje się wyzwaniem dla pedagogii chrześcijańskiej w świecie sportu, by stać się szkołą życia, czyli wierności takim wartościom jak sprawiedliwość, uczciwość, wolność, odpowiedzialność, nadzieja; do rywalizacji – czyli przestrzegania reguł gry, szacunku dla przeciwnika, uznania jego wartości, gotowości do współpracy (zwłaszcza w grze zespołowej, gdzie nie zwycięża jeden), do godnej rywalizacji niezależnie od tego, kto zwycięży; do przegranej – która wymaga wielkiej delikatności, klimatu serdeczności, w którym analizuje się przyczyny niepowodzenia zamiast szukać „winnego” czy „kozła ofiarnego”, do rozpoznawania granic możliwości, słabszej formy, bez czynienia z tego tragedii; do zwycięstwa – to zadanie jest najtrudniejsze, ponieważ może pojawić się niebezpieczeństwo „przebóstwienia mistrza”, który przypisuje sobie wszystkie zasługi z odniesionego zwycięstwa. Ludzkim prawem jest wygrać i przegrać, ale sztuką jest umieć żyć z godnością i czystością czynów.

***

Czy wielcy mistrzowie olimpijscy, mogą być wzorami dla młodych ludzi? Są przykłady znakomite, ale i negatywne. Szczególnie ważne jest więc wołanie o dobrych nauczycieli sportu, o trenerów, instruktorów, animatorów, którzy będą pamiętać, że są przede wszystkim wychowawcami, którzy sportowców nie tylko przygotowują do zwycięstw, ale uczą jak żyć w społeczeństwie po zakończeniu kariery sportowej.