Wychowanie dziecka porzuconego

Rola szkoły

Środowiskiem społecznym, które wywiera duży wpływ na życie dzieci z domu dziecka jest szkoła. Na ogół wychowankowie, w wyniku wcześniejszych zaniedbań, przejawiają ogromne trudności w zakresie realizowania programu szkolnego, stąd wspomaganie ich w osiąganiu powodzenia szkolnego oraz w rozwoju umysłowym nabiera wyjątkowego znaczenia.

Niepowodzenia szkolne, których doświadcza dziecko prowadzą często do powstawania zaburzeń osobowości i osłabienia poczucia własnej wartości. Z racji tej, że siłą napędową działania u dzieci jest uczucie, dziecko osierocone nie ma dla kogo się uczyć. Przekonanie, że jest się przez swoich rodziców kochanym i akceptowanym stanowi fundament poczucia bezpieczeństwa i pomaga dziecku lepiej radzić sobie z trudnościami i niepowodzeniami w szkole. Kiedy brakuje tego fundamentu dziecko czuje się gorsze, staje się agresywne lub zamyka się w sobie.

Podopieczni domów dziecka znacznie częściej od swoich rówieśników, którzy wychowują się w rodzinach są posądzani o kradzieże i inne przewinienia. Mają oni także duże trudności w zintegrowaniu się z klasą i często funkcjonują na marginesie życia społecznego klasy. Dzieci z domów dziecka są zazwyczaj niesłowne, ordynarne, źle się uczą, dokuczają kolegom i koleżankom, łatwo wpadają w złość, są niegrzeczne wobec nauczycieli i niekoleżeńskie.

Tego typu zachowania są wynikiem sieroctwa społecznego, dlatego szczególne znaczenie dla prawidłowego rozwoju tych dzieci ma zaspokajanie ich potrzeb psychicznych, takich jak potrzeba miłości, bezpieczeństwa, akceptacji i więzi emocjonalnej.

Nie tylko wychowawcy z domu dziecka, ale również wszystkie osoby ważne w życiu dziecka, bliższa i dalsza rodzina, rodzina zaprzyjaźniona, nauczyciele czy wolontariusze tworzą zespół osób, które mogą znacznie przyczynić się do poprawy jego sytuacji życiowej.

Zmienić ich los

Poznanie sytuacji dzieci osieroconych jest niezbędne, aby móc skutecznie im pomóc i zmienić ich los. One nie są winne sytuacji, w jakiej się znalazły. Uświadomienie problemu porzuconych i osamotnionych dzieci stanowi szansę na zmianę istniejących w naszym społeczeństwie postaw wobec pokrzywdzonych przez los dzieci.

Zauważyć można najczęściej jednostronną postawę postrzegania wychowanków domu dziecka jako skrzywdzonych i biednych dzieci, nie biorącą pod uwagę często dość znacznej ich demoralizacji. Inną postawą jest postawa niechęci i rezerwy wobec dzieci osieroconych, którą wykazują niektórzy rodzice uczniów w szkole z obawy, aby ich dziecko nie nauczyło się czegoś niewłaściwego. Postawę taką, co jest bardzo smutne, przyjmują czasem także nauczyciele, którym nie udało się sprostać problemom wychowawczym, jakie stwarzają wychowankowie domu dziecka.

Pomiędzy postawą sentymentalną, wypływającą z naturalnego współczucia a postawą niechęci jest przestrzeń, w której zajmujący się osieroconymi dziećmi winni poszukiwać odpowiednich wobec nich postaw.