Stworzeni dla zdrowia

Człowiek dziękuje Bogu za życie

Znany Psalm 8 jest wspaniałym hymnem uwielbienia na cześć Boga Stworzyciela. Zaczyna się i kończy refrenem, najprawdopodobniej powtarzanym przez zgromadzenie. Wyrażony w nim podziw dla Stwórcy („O Panie, nasz Panie, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi”) wskazuje na zasadnicze źródło wychwalania Pana wszechświata. Jest nim zachwyt wobec stworzonego przez Boga wszechświata, w którego centrum znajduje się człowiek. W tym psalmie z jednej strony dostrzegamy wielkość wszechświata, a z drugiej widzimy wielkość człowieka. Werset 6 w oryginale hebrajskim jest niezwykle mocny. Dosłownie stwierdza się w nim: „Uczyniłeś go (człowieka) niewiele mniejszym od Elohim, tzn. uczyniłeś go niewiele mniejszym od Boga”. W psalmie dokonuje się porównania pomiędzy wszechświatem, Bogiem i człowiekiem. Zatem Bóg uznaje wielkość człowieka, niewiele mniejszego od Niego samego.

W czym tkwi wielkość człowieka? W tym, że jest on świadomy siebie, że jest obdarzony wolnością i kreatywnością, podobnie jak Bóg. I dzięki temu psalm staje się celebracją wielkości człowieka. Tak wiec psalm 8 jest uwielbieniem Boga za to, że stworzył człowieka. Człowiek z Jego woli stał się „wicekrólem” stworzenia. Rdz 1,26 w tym samym znaczeniu mówi o obrazie i podobieństwie. Jeśli wszystko na tym świecie jest tak poddane człowiekowi, nie ma on powodu, aby lękać się jakichś tajemnych i złych potęg.

Człowiek stworzony dla zdrowia, a doświadcza choroby, cierpienia

Pisarze natchnieni Starego Przymierza, a potem i Nowego, byli przekonani, że Bóg jest Stworzycielem, a wiec także dawca zdrowia, szczęścia i pomyślności. Człowiek został stworzony jako istota doskonała. Wszystko, co Bóg uczynił, „było dobre”, a zwłaszcza człowiek, władny panować nad światem przyrody, stworzony na obraz i podobieństwo Boże (Rdz 1,1-27).

Zdrowie w rozumieniu autorów biblijnych suponuje pełnie siły życiowej, czego wyrazem jest długowieczność. Wiadomo, że w ramach tzw. prehistorii biblijnej, nie wszystko należy pojmować dosłownie. Ponadto trzeba uwzględnić mentalność semicka skłonna do przesady oraz symbolikę liczb w Biblii. Semici, chcąc podkreślić realność czegoś, np. fakt sędziwego życia, świadomie przesadzali, koncentrując się na ukazaniu jego znaczenia dla historii szczepu lub narodu. W tym względzie na uwagę zasługuje długość życia człowieka przedpotopowego - kilkaset lat, oraz patriarchów - Abrahama (175 lat), Izaaka (180 lat), Jakuba (147 lat) i Józefa (110 lat). Zauważa się przy tym wyraźnie tendencje spadkowa. Zgodnie z Ps 90,10 miarą lat życia „jest lat siedemdziesiąt, osiemdziesiąt, gdy jesteśmy mocni”.