Potrzeba odwagi i wiary

Za bardzo wartościowe uważam to, co się dzieje na Śląsku podczas przygotowań do wczesnej komunii. Tam uczy się nie dzieci, tylko rodziców. To jest kluczowa sprawa: świadectwo wiary rodziców, ich praktyk religijnych i moralności. Tego nikt nie potrafi zastąpić.

A kiedy treści przekazywane na katechezie szkolnej są rozbieżne z przykładem życia w domu?

Ta rozbieżność zawsze była, bo jesteśmy słabi i grzeszni. Ale jeżeli 50 lat temu prawie każda rodzina szła z dziećmi do kościoła, to wprowadzała je w liturgię, w modlitwę i w życie parafii. Wtedy wystarczyły dwie godziny katechezy w szkole, aby katecheta dał to, czego rodzice dać nie mogą, czyli wiedzę religijną. A dzisiaj, kiedy dziecko przychodzi na katechezę często bez doświadczenia religijnego wyniesionego z domu, katecheta nie może się ograniczyć tylko do dawania wiedzy. Musi robić coś więcej: musi próbować włączać w wychowanie religijne rodziców.

Niedawno Ksiądz Arcybiskup uczestniczył w inauguracji roku akademickiego w kościele św. Anny. Studentów przybywa, a duszpasterstw akademickich ubywa. Co Ksiądz Arcybiskup chce z tym zrobić?

Patrząc na Kraków i Warszawę, gdzie jest po kilka mocnych duszpasterstw i po kilka średnich, nie widzę specjalnych różnic w stosunku do tego, co było przed 10 laty. Na Mszach w niedziele studentów jest sporo. Na rekolekcje przychodzą, choć może w proporcji do ogólnej liczby studentów nie jest to za wiele. Natomiast grupy spotykające się w tygodniu zawsze były niewielkie. Tylko że kiedyś studentów było w całej Polsce około 400 tys. i wtedy mówiło się o 3% do 5% objętych stałym duszpasterstwem. A dzisiaj, przy 2 mln studentów, ta sama liczba korzystających z duszpasterstwa akademickiego, to pewnie około 0,5% całej młodzieży akademickiej.

To jest bardzo poważny problem. Dlatego uważam, że duszpasterstwa takie jak św. Anna czy duszpasterstwo dominikańskie powinny się rozwijać bardziej niż dotychczas. Muszą jednak unikać dwóch skrajności: sprowadzenia duszpasterstwa do suchych wykładów, bo tego młodzież dzisiaj nie chce, ale również sprowadzenia swojej działalności do „brzdąkania na gitarze”. Jedno i drugie jest potrzebne: formacja intelektualna i przeżycie wiary. Trzeba tylko znaleźć właściwy środek.

Ale jest i drugi problem. Dzisiaj tylko niewielki procent studentów mieszka w akademikach. Co to znaczy dla duszpasterstwa? Musimy ich chwytać tam, gdzie są. A są we wszystkich parafiach warszawskich i podwarszawskich. Dlatego będę proponował – już to mówię, jak jeżdżę po parafiach – aby w każdej parafii był ksiądz „od studentów”, podobnie jak są księża zajmujący się innymi grupami religijnymi. Jeśli nie wie, jak to robić, niech idzie do św. Anny i niech się uczy od bardziej doświadczonych duszpasterzy.