Wytrwałość w dążeniu do doskonałości

Antoni pragnął doskonałości całego swojego życia, doskonałości we wszystkim, co robił. Pragnął być doskonałym nie tylko przez wzgląd na siebie, ale przede wszystkim dla Ojczyzny i Boga. Z tej motywacji czerpał wielką, niestrudzoną wytrwałość.

8. Ostatni lot – śmierć – pogrzeb

Dzień 28 września 1920 r. był bardzo pochmurny i wietrzny. Antoni otrzymał polecenie: lot ćwiczebny w celu przeegzaminowania ucznia S. Cybulskiego, na samolocie o podwójnym, drążku sterowym. Z późniejszych opowieści tego ucznia – lotnika wynika, że był to bardzo trudny lot. Cybulski mówił: Obserwujący z dołu naszą „Piątkę” lotnicy twierdzili, że w czasie tego zakrętu wiatr podbił skrzydła, co spowodowało ślizgnięcie się po powietrzu naszego płatowca, który straciwszy wymaganą szybkość, dostał się w tzw. korkociąg i całym ciężarem runął na plac cegielni obok lotniska. Żyliśmy obydwaj, ale nieprzytomni.

Uczeń przeżył katastrofę, wyzdrowiał. Antoni Scheur żył jeszcze tylko 18 godzin i nie odzyskawszy przytomności zmarł 29 września 1920 r.

Z najbliższej rodziny, w pogrzebie wzięła udział tylko matka i dwie siostry, do reszty bliskich nie dotarła na czas informacja. Mama była zadziwiona, że jej syn Antoni zdobył tyle miłości i uznania w swoim środowisku. Wyrazem tego były uroczystości pogrzebowe.

Trumna z ciałem Antoniego spoczęła na białym samolocie, przystrojonym w kwiaty. Na niej było dużo wieńców od polskich wojskowych dowódców. W pochodzie szło wojsko z wiązankami kwiatów o szarfach w barwach polskich i francuskich, rozbrzmiewała muzyka i salwy z broni palnej. Ponad ludźmi – eskadra samolotów, z których opadały na pochód różnobarwne wianki. Wszystko to, jak pisze ks. Tworkowski, …czyniło wrażenie podniosłe, wielkiego żalu wprawdzie, ale miłości, hołdu i uznania, na jaką tylko tak szlachetny duch mógł zasłużyć.

W czerwcu 1929 r. szczątki Antoniego Scheura zostały przeniesione do rodzinnego grobowca na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

9. Przesłanie Antoniego Scheura

Antoni zakończył życie ziemskie niespodziewanie. Był jednak dobrze przygotowany: zarówno do śmierci, jak i do dalszego życia. Przez śmierć w tak młodym wieku, mając 24 lata, osiągnął swój cel: poznanie, zrozumienie i umiłowanie do końca Boga w najwyższej doskonałości Nieba.

Życie Antoniego pięknymi słowy podsumował, na zakończenie napisanej przez siebie biografii lotnika, ks. Stanisław Tworkowski. Warto je tutaj przytoczyć, gdyż stanowią swoiste przesłanie, jakie Antoni Scheur pozostawił następnym pokoleniom Polaków:

Życie jest tak krótkie i tak znikome…Z jego bogactw, sławy, rozgłosu, krzykliwej reklamy – nie pozostaje zgoła nic. Prawo do nieśmiertelnego bytu zdobywa tylko to, co narodziło się z ducha wiary i miłości. Duch Antoniego Scheura – to duch wiary. Czyny jego przez nią były natchnione. Wiara w Boga Jedynego i w Pana Jezusa i w Ducha Świętego i w Matkę Boską, wiara w Opatrzność Boską, która człowieka wiedzie ku właściwemu przeznaczeniu. Z wiary tej powstała dziecięca ufność i uległość. Wszędzie i zawsze żył z Bogiem, czuł obok siebie Jego ojcowską  obecność. Antoni Scheur to przykład wiary tętniącej życiem, wiary czynu, nie formy, wiary działania, a nie dewocji. Jego religia to nie sentyment czy westchnienie, nie formułka pozbawiona wewnętrznej treści, ale ufny, dziecięcy stosunek do Boga i życie dostosowane do zasad wiary.

Antoni Scheur – to apostoł prawdziwej miłości. Społeczne życie, zarówno w Ojczyźnie naszej, jak i na całym świecie, oparte jest w znacznej mierze na walce jednych z drugimi, na nienawiści, która nieraz przeobraża się w zbrodnię gwałtu silniejszych nad słabszymi. Wzorem bezinteresownej miłości jest postać tego żołnierza polskiego, kość z kości naszych, nie odludka, nie mistyka, ale człowieka żyjącego w świecie, wśród ludzi – całą pełnią młodości. Niechaj uczy ona przede wszystkim naszą młodzież ofiarnej i świętej miłości Boga i Ojczyzny. Niechaj spełni z niebieskich oddali rolę instruktora w wielkiej Chrystusowej Polsce – w przysposobieniu całego narodu ku podniebnym lotom.

Literatura:

Podniebny lot. Życiorys, listy i pamiętnik polskiego lotnika Antoniego Scheur’a, red. Ks. Stanisław Tworkowski, Poznań 1933.

Antoni Scheur, w: Lutosławski Wincenty, Młodzi święci współcześni, Kraków 1948, s. 161 – 223.

Okoń Jacek, Dwupłatowcem na pułap doskonałości, „W drodze”, nr 5(369), 2004.

Radość życia. O Antonim Scheur, w: Górski Jerzy Andrzej, Dilige et quod vis fac, Warszawa 1951, s. 217 – 233.

Marek Paweł Tomaszewski: mgr teologii, absolwent Instytutu Teologicznego Diecezji Kaliskiej (Ośrodek Naukowo – Badawczy UKSW w Kaliszu); autor książek: „Św. Maria Goretti. Życie i modlitwy” (Częstochowa 2009) oraz „Mari Carmen. W drodze ku chwale ołtarzy. Hiszpania 1930 – 1939” (Częstochowa 2010), a także artykułów w 10 tytułach prasy polskiej i włoskiej.