Sakramenty inicjacji chrześcijańskiej

Rzeczywiście, bywa niekiedy tak, że osoba prowadząca katechezę w swej nadgorliwości lub z powodu złego przygotowania do swojej pracy w taki sposób mówi dzieciom o spowiedzi, że budzi w nich lęk przed Bogiem, srogim sędzią, zamiast formować sumienia w kontekście Dobrej Nowiny o miłosiernym Ojcu. Znane są opowiastki, jak to niektórzy katecheci czy katechetki, ucząc dzieci wyznawania grzechów, stwierdzają, że ktoś został potępiony i poszedł do piekła tylko dlatego, że na pierwszej spowiedzi nie wyjawił jednego grzechu. Tego rodzaju surowy rygoryzm wpaja dzieciom fałszywy obraz Boga, a ponadto pomija fakt, że zgodnie z nauką Kościoła na spowiedzi nie muszą być wyznane wszystkie, najmniejsze nawet grzechy. Konieczność wyznania dotyczy grzechów ciężkich. Niewłaściwa katecheza sprzed kilkudziesięciu lat wyrobiła w wielu ludziach (szczególnie mężczyznach) przekonanie, że Komunię można przyjąć bezpośrednio po spowiedzi, a potem na wszelki wypadek lepiej do Komunii nie przystępować.

Z drugiej jednak strony, właściwe wprowadzenie dziecka w sakramentalną spowiedź przed Pierwszą Komunią pozwala formować jego sumienie, a zarazem pomaga doświadczyć Eucharystii jako świętości, której sprzeciwia się każdy grzech. Ponadto w ten sposób uczy się dziecko przywiązania do w miarę regularnej spowiedzi. Tymczasem praktyka dopuszczania do Pierwszej Komunii bez spowiedzi niewątpliwie wiąże się z kryzysem spowiedzi w ogóle. Polacy przebywający na Zachodzie dziwią się niekiedy, że wszyscy wierni przystępują do Komunii, a konfesjonały stoją puste.

Trzeba podkreślić, że wychowanie dziecka do pokuty nie może być tylko przygotowaniem do pierwszej spowiedzi. Chodzi o cały proces, zaczynający się od najmłodszych lat, uczenia dziecka rozróżniania dobra od zła oraz wybierania dobra ze względu na nie samo, a nie jedynie z powodu systemu kar i nagród. Taki proces nie powinien koncentrować się na przygotowaniu dziecka do skrupulatnego wyznawania grzechów. Ks. Jerzy Bagrowicz pisał: „Katecheta musi czuwać, aby dziecko nie przynosiło gotowych litanii grzechów do pierwszej spowiedzi, często wymyślonych przez rodziców czy starsze rodzeństwo. Krzywda wyrządzona dziecku jest wtedy oczywista. Gotowe rachunki sumienia grzeszą bardzo często negatywizmem i jednostronnością ujęcia odpowiedzialności chrześcijanina. Zdarza się, że przesadne położenie nacisku jedynie na obowiązki czysto religijne chrześcijanina usuwa na całe życie z pola widzenia sumienia szeroki wachlarz odpowiedzialności i winy społecznej we wszystkich, bardzo przecież bogatych wymiarach życia społecznego” [3].

Od Komunii do bierzmowania

Wprowadzenie dzieci w pełne uczestnictwo w Eucharystii jest bardzo ważnym okresem chrześcijańskiej inicjacji. Niestety, zagraża mu coraz bardziej komercjalizacja uroczystości Pierwszej Komunii. Spotkania proboszczów i katechetów z rodzicami dzieci przygotowującymi się do Komunii bywają zdominowane przez spory na temat strojów, fotografów i kamerzystów. Liturgia Pierwszej Komunii Świętej zostaje zaś przyćmiona przez następujące po niej przyjęcie oraz prezenty, przy czym tradycyjne zegarki już dawno zastąpiły komputery. Pierwszokomunijna komercjalizacja to problem nie tyle dzieci, ale rodziców i rodziny. To dorośli ulegają narzucanym przez reklamy i mody stereotypom. Nie potrafią niejednokrotnie dostrzec głębszego, duchowego wymiaru Pierwszej Komunii i w konsekwencji traktują ją jako rodzinno-społeczne wydarzenie, przy okazji którego trzeba się pokazać.

[3] J. Bagrowicz, Pokuta w wychowaniu religijnym i katechezie, „Ateneum kapłańskie”, 412/1977, s. 232.