Chrześcijanie w krajach islamu

Osobnym tematem jest kwestia terroryzmu charakteryzującego rzekomo wszystkich muzułmanów. Jest to bardzo poważne zagadnienie domagające się solidnego przebadania. Trzeba wyraźnie podkreślić, idąc za stwierdzeniem wybitnych arabistów (np. Janusz Danecki), iż agresywny islam to ułamek całego islamu. Islam politycznie zaangażowany w prowadzenie działań fundamentalistycznych to kilka procent całości. Świat islamu nie jest wielkim dominium Al-Kaidy, ani innych zbrojnych frakcji terrorystycznych. Przed laty upowszechniana była przez media Zachodu informacja, iż niektóre obiekty w Mekce w Arabii Saudyjskiej – miejscu pielgrzymki (hadżdż) całego islamu – zostały wyremontowane przez rodzinę Osamy Bin Ladena. Dziennikarze amerykańscy powołujący się na ustalenia CIA twierdzili, że dyktator Iraku był ateistą. Te oraz inne, podobne im newsy miały na celu budowanie uprzedzeń wśród ludzi Zachodu wobec całego świata islamu. Trzeba stanowczo powiedzieć, że bojówkarze z oddziałów Al-Kaidy, a także terroryści innej proweniencji – w tym dawni komuniści z państw Azji Południowo-Wschodniej – wchodzących przed laty w skład byłego Związku Radzieckiego, a także w ogóle terroryści islamscy (wcześniej szkoleni przez Stany Zjednoczone i inne państwa do walki z sowieckim wojskiem okupującym np. Afganistan) NIE SĄ reprezentantami islamu.

Chrześcijanie żyjący w krajach islamskich, w tym obecni zawsze na Ziemi Jezusa Chrystusa – w Izraelu i Autonomii Palestyńskiej – mają świadomość porzucenia ich przez współwyznawców żyjących na całym świecie. Chrześcijańskie kobiety wchodzące w związki małżeńskie z Arabami, czy w ogóle z muzułmanami, są niemal całkowicie opuszczone przez swoje rodziny żyjące w Europie. Tego poczucia porzucenia przez najbliższych doświadczają też Polki, które jako żony muzułmanów odeszły od katolicyzmu na rzecz islamu i żyją w kręgu oddziaływania tej religii. Bardzo rzadko, bez przesady można powiedzieć – prawie nigdy – wierni Kościoła katolickiego w Polsce nie modlą się w czasie Modlitwy Powszechnej odmawianej w trakcie Eucharystii za współwyznawców żyjących w krajach islamu oraz za tych chrześcijan, którzy przyjęli islam.

V.

Islam, podejmując ekspansję w VII w., opanował terytoria wcześniej tradycyjnie chrześcijańskie. Zdobył ziemie Bliskiego Wschodu oraz niektóre terytoria Azji, jak również Afryki Północnej. Ziemie dzisiejszej Tunezji – zanim pojawił się tam islam – były pod silnym wpływem chrześcijaństwa. Tunezja była ojczyzną św. Cypriana z Kartaginy (zm. w 258 r.) oraz Tertuliana (zm. po 220 r.). W starożytnym Egipcie znajdowały się słynne centra intelektualne chrześcijaństwa. Rozwinięta sieć diecezji w Afryce Północnej przestała istnieć. Jej śladem są dziś biskupstwa tytularne, które przekazywane są przez Stolicę Apostolską licznym biskupom miejsca oraz ich sufraganom służącym Kościołowi powszechnemu w różnych częściach świata. Obecnie wg „Annuario Pontifiico” – „Rocznika statystycznego Kościoła” – struktura Kościoła katolickiego rozciąga się na wszystkie kraje islamu. Przez wiele lat Regionalną Konferencją Episkopatu Afryki Północnej (CERNA) kierował arcybiskup Algieru, Henri Teissier. W wybranych państwach islamu znajdują się siedziby nuncjatur apostolskich. Nuncjuszem w Egipcie jest abp Michel Fitzgerald, w latach 2002-2006 przewodniczący Papieskiej Rady do spraw Dialogu Międzyreligijnego.

Sytuacja chrześcijan w krajach islamu ma niekwestionowany wpływ na dialog międzyreligijny, promowany szczególnie w środowiskach Zachodu i w Stanach Zjednoczonych. Podstawowym warunkiem zaistnienia i konsekwentnego prowadzenia dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego jest respekt dla wolności religijnej. O ile podstawowe standardy wolności religijnej przestrzegane są w krajach kultury Zachodu i wolność ta jest udziałem licznych społeczności muzułmańskich tam żyjących, o tyle brak jest uznawania reguł wolności religijnej w krajach islamu. Dialog nie może być dialogiem dla dialogu. Jego warunkiem i celem winno być zapewnienie wolności religijnej dla chrześcijan żyjących wśród muzułmanów.

Stolica Apostolska jest bardzo dobrze poinformowana o sytuacji chrześcijan (nie tylko katolików) żyjących w państwach islamu. Agendy Kurii Rzymskiej otrzymują systematycznie sprawozdania z nuncjatur mających tam swoje siedziby. Cyklicznie (w ramach wizyt ad limina apostolorum) przybywają do Watykanu biskupi z regionów kultury arabsko-muzułmańskiej, by poinformować papieża o życiu katolików w ich diecezjach. Raporty z tych spotkań nie są upubliczniane.

Poszczególni papieże od lat prowadzą – jako przywódcy suwerennego państwa – politykę międzynarodową. Zaangażowanie Stolicy Apostolskiej było szczególnie widoczne w chwilach eskalacji nienawiści między przywódcami państw Zachodu a dyktatorami państwa islamskich. Jan Paweł II inicjował wiele działań mających na celu udaremnienie wojen w krajach muzułmańskich Podejmował je w czasie, gdy Irak w 1990 r. wypowiadał wojnę Kuwejtowi (I wojna w Zatoce Perskiej) oraz w 2003 r. przed agresją Stanów Zjednoczonych i sojuszników na Irak (II wojna w Zatoce Perskiej). Agresja ta miała na celu obalenie reżimu Saddama Husajna. Deklarowano również, że jest ona elementem zakrojonej na wielką skalę walki ze światowym terroryzmem. Jan Paweł II pragnął odbyć pielgrzymkę pokoju do Iraku tuż przed wybuchem wojny. Pragnienie to zostało zlekceważone przez ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Georga Busha Sr. Media światowe, w tym polskie, nagłaśniały natomiast autorytarne wypowiedzi światowej promotorki islamofobii, Oriany Fallaci, nawołującej do walki z islamem.