Od małżeństwa do rodziny

Celem rodziny jest doskonalenie wszystkich jej członków. Jednocześnie zyskuje na tym cała społeczność, w której oni żyją, co określa się mianem dobra wspólnego. Każdy pojedynczy człowiek jest dobrem wspólnym społeczności i tej najmniejszej, którą jest rodzina, i tej większej lokalnej, czy wreszcie tej, jaką jest naród czy nawet ludzkość. Człowiek i jego człowieczeństwo stanowi najwyższą wartość. W związku z tym widzimy, że także wychowanie, które dokonuje się w rodzinie, nie jest sprawą prywatną rodziców, ale jest sprawą społeczną. Rodzice wychowują dzieci dla innych, wychowują, by dzieci swoje człowieczeństwo niosły dalej. Można nawet postawić tezę, że jaka rodzina, a więc jakie doskonalenie człowieczeństwa wszystkich jej członków, takie społeczeństwo. Dzieje się tak tym bardziej, że rodzina jest nośnikiem tradycji kulturowych i miejscem uczenia się norm moralnych, co sprawia, że jest ona gwarantem ciągłości kulturowej narodu i jednocześnie jego przetrwania. Człowieka trzeba wychować do rodziny i to jest zadanie społeczności, która musi przekazać wiedzę o rodzinie i tak ukształtować wolę człowieka, by potrafił on wyjść poza egoizm. Cel bowiem rodziny jest transcendentny, co oznacza, że małżonkowie w dziecku przekraczają własny egoizm. To dziecko wnosi w życie małżonków ów transcendentny cel i sprawia, że ma miejsce pochód pokoleń.

W świetle tak doniosłej roli rodziny rozumiemy, dlaczego stanowi ona, w tym także jej kształt i sposób realizacji celów, przedmiot walki ideologii. Każda ideologia chce manipulować człowiekiem, a najskuteczniej dokonuje tego poprzez osłabianie kondycji rodziny. Zdrowa bowiem i silna rodzina to człowiek, który potrafi oprzeć się wszelkim ideologiom i ich społecznym technologiom. Działaniem osłabiającym rodzinę jest także „uderzenie” w jej naturalny fundament – trwałe i nierozerwalne małżeństwo zawarte pomiędzy mężczyzną i kobietą oraz ingerencja w sposób realizacji jej naturalnych zadań i naturalnego celu. Współcześnie działania te są podyktowane ideologią socliberalizmu. Małżeństwo, a w konsekwencji rodzinę, traktuje się dzisiaj jak układ partnersko-konsumpcyjny zaspokajający potrzeby poszczególnych jej członków (rodzina staje się „wspólnotą korzyści”) i w ten sposób rozmywa się jej naturalny sens. Dzisiaj już właściwie nie wiadomo, po co istnieje rodzina, jaki jest jej cel i jakie są jej zadania! Dochodzi do głosu globalizm, a jemu jest obojętne to, co dzieje się z człowiekiem i jego dobrem. Jemu chodzi o ograniczanie ilości ludzi i o konsumpcję. Globalizm redukuje cel życia ludzkiego do konsumpcji materialnej i do przyjemności, nie ma w nim miejsca na życie osobowe, na transcendencję i coraz mniej „miejsca” na normalną rodzinę.

Jako ilustrację ideologicznej walki o rodzinę przywołajmy uchwaloną ostatnio w Polsce Ustawę o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Ustawa ta bowiem daje – wbrew zapewnieniom jej twórców, że chodzi w niej jedynie o ochronę dziecka, które doświadcza w rodzinie przemocy – „przyzwolenie” na inwigilowanie każdej rodziny, także tej, która odpowiedzialnie realizuje swoje zadania: jest otwarta na naturalną płodność, stara się zabezpieczyć codzienną egzystencję swoich dzieci, a wychowanie rozumie jako „prowadzenie” ku pełni człowieczeństwa. Realizacja tych zadań zawsze wymaga od rodziców trudu i poświęcenia, a odpowiedzialne wychowywanie dzieci w sposób naturalny i nieunikniony wiąże się z nakazami i zakazami, co w świetle przyjętej ustawy będzie kwalifikowane jako przemoc i co grozi nawet odebraniem dzieci rodzicom w trybie natychmiastowym. Jest to bardzo poważne naruszenie suwerenności rodziny i wiąże się z pozbawianiem rodziców pełnej odpowiedzialności za kształt człowieczeństwa ich dzieci. Jest to jednocześnie zakwestionowanie naturalnego charakteru relacji rodzic – dziecko, relacji, w którą wpisana jest władza, trafnie ujmowana dotychczas jako władza rodzicielska, a dziś przemieniona na tzw. pieczę rodzicielską, co w sposób zasadniczy zmienia sposób realizacji naturalnych celów i zadań rodziny.

Na zakończenie odnieśmy się krótko do lansowanego dziś poglądu, że tradycyjne małżeństwo i tradycyjna rodzina to twory konfesyjne obowiązujące jedynie ludzi wierzących. Otóż w ocenie tego zarzutu należy przypomnieć, iż istnieją dwa porządki życia ludzkiego i tym samym życia małżeńsko-rodzinnego. Tradycyjne małżeństwo i rodzina jako twory naturalne, czyli wyznaczone przez naturę ludzką obowiązują każdego człowieka niezależnie od tego, czy jest on osobą wierzącą czy też nie i stanowią porządek przyrodzony życia ludzkiego. Porządek nadprzyrodzony tego życia, odsłonięty przez kulturę chrześcijańską, wskazując na małżeństwo jako sakrament nic nie zmienia w jego istocie, jedynie uświęca je i wzmacnia łaskami, a w odniesieniu do życia rodzinnego ukazuje je jako drogę doskonałości i świętości. Ujęcie to odsłania pełny wymiar życia ludzkiego jako ludzkiego i jednocześnie wskazuje na ostateczny cel – sens życia człowieka. Dominująca w życiu społecznym postoświeceniowa ideologia sekularyzacji życia nakazuje człowiekowi, by żył tak „jakby Bóg nie istniał”, tzn. ma on „ustawiać się poza współrzędnymi dobra i zła, to jest poza kontekstem wartości, których On sam, Bóg, jest źródłem”^[12]Prowadzi to do odrzucenia nie tylko porządku nadprzyrodzonego życia ludzkiego, ale także porządku przyrodzonego, wyznaczającego granice „przez prawo natury, za pomocą którego Bóg sam chroni podstawowe dobra człowieka”^[13]