Zabrałem Pana Jezusa i pojechaliśmy na tory

Jeden z chłopców opowiada stale o kobiecie, z którą rozmawiał, prosząc, by jeszcze chwilę wytrzymała, bo już jedzie pogotowie. Wiedział, że jest poważnie ranna, bo miał na sobie jej krew.

– Zobaczyłem, że obok mnie zatrzymały się buty – noszą takie ratownicy. Mężczyzna nachylił się nad nami i dotknął szyi tej kobiety. Patrzył na mnie, a potem pokręcił głową. Przykleił jej do swetra kartkę w kratkę, a mnie poklepał po ramieniu. Potem dowiedziałem się, że taka kartka oznacza zgon.

– Jak przyjechali strażacy, a potem ratownicy, kazano nam odejść, żeby im w robocie nie przeszkadzać – opowiada starszy pan Kaźmierczak.

– Uwijali się, widać, że znają się na swojej robocie.

Moim zdaniem – apokalipsa

Pierwsi strażacy ze Szczekocin przyjechali o 21.02, kilka minut po katastrofie. Dziesięć minut później – zespoły ratownicze ze Szczekocin, Kielc i Zawiercia. W akcji ratowniczej wzięło udział w sumie 450 strażaków, 416 ratowników medycznych, prawie 400 policjantów, plus dwa śmigłowce, plus 60 wozów strażackich. Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego w Katowicach organizowało całą akcję, m.in. postawiło w gotowości szpitale. – Trzeba było tak rozwieźć rannych, żeby ludzie nie umierali nam w kolejkach po ratunek, gdy inny szpital ma luzy – wyjaśniał Czarosław Kijonka, lekarz z Sosnowca.

Ratownicy stosowali tzw. triaż, czyli selekcję bardzo rannych, mniej rannych i tych niewymagających pomocy. O swojej pracy mówią bez emocji i raczej niechętnie. – Nie chciałaby się pani zamienić ze mną, zaręczam – mówi strażak z PSP. – Chyba najtrudniej zapomnieć, że słyszało się krzyk, a potem ten krzyk cichł. Urywał się i już. Ratownicy są tak szkoleni, żeby nie działać na emocjach. Ma być sprawnie i profesjonalnie. Liczy się czas, chce się ulżyć cierpieniu. A tutaj ludzie mieli bardzo poważne urazy, otwarte złamania, ciężkie urazy głowy, urazy wielonarządowe...

Akcję ratowniczą uznano za niemal idealnie przeprowadzoną. Nikt więcej, poza ofiarami samego zderzenia, nie umarł.

Rozgrzeszyłem umierających

Ks. Władysława Banika – proboszcza parafii Goleniowy, do której należy wieś Chałupki, zdziwiło światło zapalone nagle w sobotni wieczór w budynku szkolnym. Podjechało kilka aut, w tym karetka. – Czułem, że coś się stało – wspomina dzisiaj. – Już zarzucałem kurtkę na plecy, gdy zadzwoniła parafianka Marta Koper, że wielka katastrofa na torach w Chałupkach, że mnóstwo rannych i zabitych. Poszedłem do kościoła po Najświętszy Sakrament. Ksiądz wie, że w takich sytuacjach jego miejsce jest przy potrzebujących, więc się ani chwili nie wahałem. Wiedziałem, że w szkole zorganizowano punkt ratunkowy. Okazało się jednak, że przywożą tu mniej poszkodowanych i opiekują się nimi nauczyciele i parafianie. Główna akcja odbywa się na miejscu zdarzenia. Zabrałem więc Pana Jezusa i pojechaliśmy do Chałupek. Ubrałem sutannę, więc nikt mnie nie zatrzymywał. Stanąłem na tym nasypie i zrobiłem to, co każdy ksiądz na moim miejscu powinien zrobić. Trzeba sobie wyobrazić dramaturgię wydarzeń. Nie mogłem wiedzieć, ilu jest ciężko rannych i umierających. Udzieliłem więc ogólnego rozgrzeszenia – to forma, która ma charakter nadzwyczajny. Zostałem w Chałupkach długo w noc, rozmawiając z osobami, które miały potrzebę rozmowy. Przy okazji widziałem naprawdę ciężką pracę oraz poświęcenie ratowników i strażaków – jestem pełen podziwu dla ich postawy! I naprawdę dumny ze swoich parafian. Modliliśmy się o ocalenie, o spokój dusz tych, co odeszli. Zagłuszały nas syreny karetek i wozów strażackich, ale chcę, by rodziny wiedziały, że byliśmy blisko odchodzących z modlitwą. Już na drugi dzień po tragedii odprawiliśmy w kościele parafialnym Mszę św. za poszkodowanych. Tego samego dnia w katedrze kieleckiej za ofiary tragedii modlił się bp Kazimierz Ryczan, biskupi pomocniczy i naprawdę wielu ludzi.

Potrzebują modlitwy

Odjeżdżamy z Chałupek w chwili, gdy wielki dźwig kolejowy ściąga z torów pognieciony korpus jednej z lokomotyw. Pod krzyżem zatrzymuje się na chwilę mężczyzna na rowerze. Był tu w sobotnią noc, jak wszyscy. Zabrał do siebie kilku pasażerów. Żona ich nakarmiła, dała ciepłe ubranie i pozwoliła się wypłakać. Mężczyzna ma poranione ręce, bo odginał blachy wagonów, żeby wydostać ludzi ze środka. Ciągle nie może zapomnieć krzyku i płaczu. Nie udało mu się do tej pory dobrze wyspać. – To były najgorsze chwile w moim życiu... – mówi.

Pyta nagle, z jakiej jesteśmy gazety. Po chwili dodaje: – Myślę, że w takich momentach widać, jak bardzo człowiekowi potrzebna jest wiara...