Mały przewodnik po zmaganiach wiary

Również to my sami decydujemy o tym, czy chcemy trwać w tym chceniu czy nie, nawet jeśli doznaliśmy porażki. Trwała wola jest czymś, co od nas zależy. Nie jest wynikiem woli, ale wolą jako taką. Trwanie w woli i nieuciekanie od lęku i pustki ma znaczące następstwa. Nie daje natychmiastowych rezultatów, ale jak kropla z wolna drąży skałę.

Dobra wola to prosta droga do Boga. Często opowiadamy o osobach mających silną wolę, które umieją wykonać większość z tego, co sobie postanowią. Jednak tak właściwie to przede wszystkim tutaj nie wola ma znaczenie, ale raczej zdolność stawiania sobie wymagań. Aby wytrwać w dobrej woli, nie musimy być silni, musimy tylko tego chcieć. Dobra wola staje się świetnym wewnętrznym poruszeniem zaufania i nadziei. Stwarza w naszym lęku niewielką szczelinę otwartą na Kogoś, kto – jak wierzymy – dźwiga wszystko; otwartą na Tego, kto nas schwyci, kiedy będziemy spadać w otchłań.

Mamy mnóstwo oporów, by dopuścić do takiego maleńkiego otwarcia. Zbieramy siły po to, by zamknąć się w sobie, by się poddać; po to, by już nie chcieć i nie próbować. Zaczynamy się nad sobą litować albo usiłujemy z niewiarygodną niezłomnością tłumić lęk. Zarówno jedno, jak i drugie zamyka nas w sobie i odgradza od głębi.

Subtelne wewnętrzne poruszenie, które otwiera, to pierwsza kapitulacja. Akceptujemy konfrontację z Bogiem, bycie wobec Niego twarzą w twarz. Dopuszczamy, by źródło odsunęło nasz „właz”.
I oto teraz walka zmienia swój charakter. Z walki z Bogiem przeradza się w walkę o Boga. Bezsensowny bój staje się walką dobrą i owocną.

Dobra walka

Święty Paweł mówi, że wystąpił w dobrych zawodach (zob. 2 Tm 4,7). Przede wszystkim ma na myśli trudną walkę, jaką podjął, by głosić Ewangelię coraz większej grupie ludzi. Tutaj natomiast chodzi przede wszystkim o szerzenie Ewangelii również w naszym wnętrzu i o prowadzenie świętej wojny z własnym, zakorzenionym w nas egoizmem. Do tego przynależy wszystko, co tradycja duchowa zawarła w słowie „asceza”. Chodzi o to, by nieustannie wybierać Boga, a nie siebie, pozwalać ogniskować wszystkie swoje siły i możliwości na Nim. Teraz rządzi hasło: „Szukać Boga!”.

To poszukiwanie dokonuje się w sposób szczególny na modlitwie. Jest ona walką Jakubową par excellence. Jakąż walkę podjął Abraham na modlitwie z Bogiem, aby uratować Sodomę i Gomorę (zob. Rdz 18,23–32)! I jakąż walkę Jezus stoczył na modlitwie z Ojcem, kiedy miała nadejść Jego godzina!

Dla nas podstawową walką w tym kontekście będzie najprawdopodobniej to, żeby w ogóle przestrzegać czasu przeznaczonego na modlitwę. Wiele może kosztować opieranie się chęci odejścia i porzucenia modlitwy i zajęcia się czymś, co przyniesie nam natychmiastowy rezultat.