Profilaktyka samobójstw

Profilaktyka samobójstw ma polegać nie na skłanianiu człowieka do bezkrytycznej akceptacji rzeczywistości, lecz na dążeniu do zmiany jego spojrzenia na świat albo do przekazania mu umiejętności budowania życia w zupełnie nowy sposób. Wychowawca, 2/2007




W literaturze suicydologicznej istnieje wiele typologii samobójstw. Biorąc pod uwagę jasność i klarowność intencji pozbawienia siebie życia, wyróżnia się trzy ich typy:

  • samobójstwo prawdziwe – obecna jest tu wyraźna i jawna chęć pozbawienia się życia;
  • samobójstwo rzekome (parasamobójstwo) – nie ma wyraźnej i świadomej motywacji pozbawienia się życia; śmierć nie jest tu celem, lecz środkiem do celu, natomiast motywem może być chęć wzbudzenia w kimś poczucia winy, zemsta, szantaż, protest, akt rozpaczy;
  • samobójstwo demonstratywne (gesty samobójcze) – nie ma w nich tendencji umierania ani zrobienia sobie krzywdy, obecny jest lęk przed śmiercią; celem jest najczęściej zwrócenie na siebie uwagi otoczenia, stąd w sposobie dokonania zamachu wiele jest elementów „na pokaz”.

Mówi się również o tzw. samobójstwach zbiorowych, czyli licznych przypadkach targnięciach się na własne życie mające miejsce w tym samym czasie w ograniczonym rejonie geograficznym. Podejrzewa się w nich element zaraźliwości wynikły z nagłośnienia przypadków samobójstw (to tzw. syndrom Wertera). Dotyczy to głównie młodych ludzi. Wskazuje się trzy powody naśladownictwa: poczucie wspólnoty, naginanie się do panującej opinii oraz automatyczne naśladowanie tego, co zrobili inni, a zwłaszcza ktoś, kto jest wzorem.



W ramach badań nad zjawiskiem samobójstwa wśród uczniów wyróżniono takie ich cechy jak: niewielkie poczucie wspólnoty, egocentryzm, duża wrażliwość, złe znoszenie niepowodzeń, nadmierne ambicje, próżność. Zadaniem szkoły powinno być zapobieganie rozwijaniu się tych cech. Wymaga to współdziałania wszystkich uczniów i nauczycieli [10].

Jedną z dróg tworzenia warunków do prawidłowego funkcjonowania dziecka jest stosowanie wobec niego „zasad rodzicielskiego wychowania” sformułowanych przez amerykańskie stowarzyszenie rodziców „Operation Par” [11]. Te zasady to:


  • pełna wzajemna miłość – jest realizowana, gdy w rodzinie każdy z jej członków darzy miłością każdego; ważna jest przy tym pamięć o tym, że miłość to nie słowa, ale postawa!
  • konstruktywna dyscyplina – jej celem jest nauczenie dziecka życia z ludźmi i dla ludzi, powinna więc służyć dziecku, a nie rodzicom;
  • wspólne spędzanie czasu wolnego – może mieć różne oblicza, ale celem jest zawsze lepsze poznanie siebie, wzajemne zbliżenie się, rozmowa;
  • zaspokajanie potrzeb wszystkich członków rodziny – dotyczy ona stwarzania możliwości rozwoju każdemu z członków rodziny;
  • rozwijanie wzajemnego szacunku – nie tylko jednostronnego: dzieci w stosunku do rodziców!
  • uczenie odróżniania dobra od zła – co wiąże się bezpośrednio z kształtowaniem u dzieci prawidłowego systemu wartości;
  • życzliwe słuchanie – które zakłada staranie się o zrozumienie doświadczeń, przeżyć i zachowań rozmówcy, także tego najmłodszego;
  • służenie radą – pomaganie przez dostarczanie informacji i sugestii, zapewnienie wsparcia i zwiększanie poczucia bezpieczeństwa przy pozostawieniu swobody w wyborze własnego sposobu działania;
  • pobudzanie poczucia niezależności – ułatwianie usamodzielniania się i niehamowanie rozwoju;
  • posiadanie poczucia rzeczywistości – adekwatne spostrzeganie rzeczywistości i ludzi wokół.


Nie jest łatwo przestrzegać wszystkich tych wskazówek, nie jest łatwo być takim rodzicem. Ale zasady te są drogą do wychowania mądrego człowieka, który nie stanie się alkoholikiem, narkomanem czy samobójcą.

«« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Pobieranie... Pobieranie...