Ona i on: jaka kolejność więzi?

To ktoś, kto nie przestaje kochać nawet wtedy, gdy ta druga osoba przestaje kochać samą siebie. Przyjaciel to sejf miłości. To ktoś, kto łączy miłość z wymaganiami, czułość ze stanowczością i tęsknotę z radością. Przyjaciel nie chce wszystkiego wiedzieć, ale chce zawsze kochać. Zostawia tej drugiej osobie największą wolność właśnie dlatego, że kocha bardziej niż inni. Więź chłopaka z dziewczyną może pozostać na etapie przyjaźni do końca życia.

Może jednak przerodzić się w więź najbardziej wyjątkową, czyli w więź małżeńską. Sensem narzeczeństwa jest obserwowanie siebie wzajemnie z perspektywy małżeństwa i rodziny. On patrzy wtedy na dziewczynę jako na przyszłą żonę i matkę swoich dzieci, a ona obserwuje go jako kandydata na męża i ojca dzieci, którym chce przekazać życie. Jeśli obydwoje zgodnie ocenią, że w okresie narzeczeństwa upewnili się o wzajemnej miłości i dojrzałości, to mogą w rozsądny sposób zdecydować się na zawarcie małżeństwa.

Sama miłość nie wystarczy

Sama miłość nie wystarczy do tego, by założyć szczęśliwą rodzinę. Konieczna jest jeszcze dojrzałość obu stron. Można z przyjaźnią odnosić się do alkoholika przestępcy czy egoisty, ale nie można kogoś takiego wybrać na małżonka i rodzica przyszłych dzieci. Niektórzy sądzą, że jeśli się kochają, to już nie potrzebują małżeństwa. Jest to groźna iluzja, gdyż los dwojga ludzi i ich przyszłych dzieci jest sprawą zbyt ważną, by pozostawiać ją spontaniczności czy dobrej woli obu stron.

Gdy kupujemy kawałek gruntu, to żądamy podpisów i sporządzamy odpowiednie dokumenty. Małżeństwo i rodzina to coś znacznie ważniejszego niż kupno kawałka ziemi i dlatego odpowiedzialny człowiek rozumie, że potrzebna jest tutaj oficjalna decyzja, wyrażona publicznie i zapisana w odpowiednich dokumentach.

Miłość, która fascynuje i stawia wymagania

Nierozerwalna miłość małżeńska stawia wielkie wymagania. Wymaga od niedoskonałych przecież mężczyzn i kobiet złożenia najbardziej niezwykłej przysięgi, jaką na tej ziemi można sobie wyobrazić: „biorę Cię za męża/za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci”. Współczesny człowiek nadal zafascynowany jest taką miłością, lecz coraz więcej ludzi boi się zobowiązań, z którymi się ona wiąże.

„Postępowe” media proponują znacznie mniejszą „miłość”: niewierną, odwołalną i niepłodną. Taka „miłość” nie zaspokaja największych marzeń i pragnień człowieka. Pociąga jedynie tym, że nie stawia wymagań. Życia na tej ziemi nie da się przeżyć w rozrywkowy sposób, unikając poważnych więzi i trwałych zobowiązań.

Nie wolno bawić się sobą czy innymi ludźmi. Raczej nikt z nastolatków nie chciałby, aby jego rodzice żyli według „rozrywkowej” wizji małżeństwa i rodziny. Na świecie byłoby wtedy jeszcze więcej ludzi samotnych, rozgoryczonych, uzależnionych, zaburzonych. Świat dotknęłoby największe kalectwo, jakie może spotkać człowieka: niezdolność do tego, by kochać i by przyjmować miłość.