Zaufać kruchości

Istnieje bardzo głęboko zakodowane przekonanie, że osoby niepełnosprawne są karą od Boga. Tego się nie mówi głośno, ale sposób, w jaki ludzie żyją i postępują, zdradza, że tak myślą. Podziwia się instytucje, w których pracują wspaniałe siostry, zajmujące się osobami z upośledzeniem, a nie podziwia się samych tych osób, nie dostrzega się, że to przede wszystkim one są wspaniałe!

Niepełnosprawni są ludźmi, którzy nas zmieniają – wiodą od społeczeństwa rywalizacji do społeczeństwa akceptacji. W społeczeństwie rywalizacji każdy chce wygrywać, każdy chce mieć władzę. A ciało Chrystusa oznacza społeczeństwo akceptacji. Św. Paweł mówi, że najsłabsze i najmniej okazałe części ciała są mu konieczne do życia i winny być szanowane. Ludzie niepełnosprawni są właśnie „najmniej okazali", a zarazem naprawdę konieczni temu ciału, które tworzymy.

W „Tajemnicy Jezusa", komentując spotkanie Jezusa z Nikodemem, pisze Pan, że Nikodem chce pewności i prawa. A Jezus pokazuje mu, że wiara wiąże się z brakiem poczucia bezpieczeństwa i niepewnością. Ale czy wiara może się obejść bez pewności?

Wiara jest harmonią. Możemy wypowiedzieć Credo i w ten sposób wyrazić nasze poczucie pewności. Ale w wierze nie chodzi o życie w pewności, lecz o to, czego chce od nas Duch Święty. Chodzi o to, by odkryć, że zostaliśmy powołani do życia, w którym doświadczymy cierpienia, własnego i innych, że nie wiemy, jak je znosić, i że musimy wierzyć, iż Jezus da nam siłę, byśmy wytrzymali. Wiara, która rozbrzmiewa w Credo, daje pewność, ale sposób, w jaki ją przeżywamy, jest czymś zupełnie innym. Jesteśmy powołani, by iść za Jezusem, nie wiedząc, dokąd nas zaprowadzi. To jest podróż przez ciemność. Ale z momentami jasności.

Jeśli jesteś oddany Kościołowi, społeczeństwu, zawsze pojawią się chwile, kiedy nie będziesz wiedział, co zrobić. Jezus mówi do Nikodema: masz narodzić się z Ducha. Popatrz na wiatr, który owiewa ci twarz – nie wiesz, skąd wieje i dokąd pędzi. Ważne, aby pozwolić, by Duch nami pokierował. Tak właśnie jest z Arką. Nie wiem, czy będzie istniała za 10 lat. Zawsze będą ludzie niepełnosprawni, ale czy zawsze będą ludzie, którzy zdecydują się żyć z nimi dzień po dniu?

Jaką rolę w wierze odgrywa intuicja?

Mieliśmy w Trosly wspaniałego psychiatrę, który zmarł w zeszłym roku. Ludzie mówili, że nawet po wypiciu z nim piwa czuli się lepiej. Chociaż odzywał się bardzo rzadko, miał w sobie moc ujawniania ich cierpień i uzdrawiania ich. Może tak właśnie objawia się intuicja?

Miłość jest czymś, czego nie da się zamknąć w prawie. Faryzeusze dążyli do tego, żeby wszystko obwarować prawem: to możesz robić w szabat, a tego nie. Jezus uczy czegoś innego: uczy miłości do ludzi, czyli objawiania im, że są cenni. Ale jak to robić? To właśnie jest kwestia intuicji. Ufam, że to Duch Święty działa poprzez nas.