Stworzenie i ekologia

Jest przeto rzeczą słuszna podkreślić, co też czyni L. González Carvajal:

Panowanie człowieka nad stworzeniem, o czym mówi Księga Rodzaju, nie jest władzą absolutną i powinno być sprawowane w świętości i sprawiedliwie (Mdr 9,1-4). A poza tym, obok Rdz 1,28 należy również pamiętać o redakcji jahwistycznej stworzenia zawartej w Rdz 2-3, która jest najstarszą redakcją. W niej mówi się o „ogrodzie Eden” i jest powiedziane, że Bóg umieścił w nim człowieka, „aby uprawiał go i doglądał” (Rdz 2,15). Przeto człowiek nie ma prawa wykorzystywać natury, konkretnie ziemi, ponieważ ona należy do Boga. Także sami Izraelici przebywali w ziemi obiecanej jako zwykli lokatorzy czy dzierżawcy lub nawet jako obcy i goście (Kpł 25,23).

W każdym razie, co jest bardzo ważną rzeczą, stworzenie jest dziełem trynitarnym. Ojciec stwarza je w Synu i ze wzgledu na Syna, a to wszystko dokonuje sie w Duchu Świętym. Stworzenie jako cały kosmos jest darem Ojca dla Jego Syna i w Synu, przez Ducha Świetego; darem dla wszystkich stworzeń. Jedynie wychodząc od Trójcy Świętej można rozumieć stwierdzenie creatio ex plenitudine.

Sakramentalność stworzenia

Maxowi Weberowi przypisuje się następujące powiedzenie: „judeochrześcijanstwo odczarowało naturę”. Ale to nie oznacza, że chrześcijaństwo popiera lekceważące podejście do natury, gdyż widzi w niej vestigia Dei (ślady Boga); w naturze bowiem ukazuje się przebłysk tego, co boskie. Zresztą historia różnych religii ukazuje, że natura jest naszym pierwszym alfabetem, przez który odczytujemy tajemnice.

Z pewnością, jak podkreśla L. González Carvajal, święci jako przedstawiciele autentycznego ducha chrześcijaństwa, co jest bardzo wymowne, nie tylko nie są aroganccy wobec natury, ale przeciwnie, znajdują upodobanie w tym, aby być rzecznikami, wyrazicielami owej kosmicznej liturgii, przez która stworzenia wychwalają Boga.

Z kolei współcześnie teolodzy, miedzy innymi L. Boff, mówią o „ekologii jako nowej przestrzeni tego, co święte”, ponieważ stworzenie „jest sakramentem, zwierciadłem, w którym Bóg przegląda się”. Ale wspomniany Boff dodaje do tego pewne subtelne uściślenie: „Nawet jeśli jest rzeczą pewna, że Bóg w Chrystusie jest obecny we wszystkim, to nie wszystko jest Bogiem”.