Słowa i śmierć. Liban

Wiadomość: Rzecznik wojsk pokojowych ONZ stacjonujących na południu Libanu wspomina inwazję. O godzinie 10.35 rano, szóstego czerwca 1982 roku, trzynaście czołgów izraelskich typu Centurion przekroczyło granicę i wjechało na podległy nam teren. Na naszym posterunku było sześciu holenderskich żołnierzy uzbrojonych w karabiny. Żołnierze wykonali swoje zadanie, to znaczy wyszli na drogę, stanęli naprzeciw izraelskich czołgów, podnieśli rękę i mówią: Stop! Co robicie? Izraelskie czołgi zatrzymały się. – Nie możecie wjechać do strefy ONZ – mówią Holendrzy. Czołgista odparł – Przepraszam. Panowie, to jest inwazja. Wjeżdżamy. – Co? Inwazja? To poczekajcie! – Holendrzy wytaszczyli na drogę dwie zapory przeciwczołgowe. Pierwszy czołg złamał oś, kiedy forsował pierwszą z nich, drugi – na drugiej. I tak zatrzymaliśmy dwa czołgi. Pozostało jeszcze jedenaście… Cóż, jesteśmy siłami pokojowymi. Nie mieliśmy więcej zapór. Co mieliśmy robić, pytali potem holenderscy żołnierze. Strzelać do czołgów z karabinów? Zaczęliśmy fotografować. Przejechało te jedenaście, potem jeszcze tysiąc dwieście. Mieliśmy świeży batalion francuski, właśnie przybyli. Wtedy zadzwonił do nas ich pułkownik i powiedział – W całej francuskiej armii nie mamy tylu czołgów, ile dziś widziałem przed naszym posterunkiem.

Świat lubi się przyglądać igrzyskom.

Wiadomość: Izraelski MSZ podaje, że w tym czasie organizacje palestyńskie po raz kolejny zaczęły dominować w regionie. Udało im się stworzyć bazy w Libanie. Liban nie był nastawiony do Izraela bardziej wrogo niż inne państwa arabskie. Przeciwnie. Ale libański rząd był za słaby, aby zapobiec wykształceniu się ”państwa w państwie”. Po szczególnie krwawym zamachu terrorystycznym na dwa cywilne autobusy, przejeżdżające nabrzeżem niedaleko Tel Avivu, który zakończył się śmiercią trzydziestu dziewięciu ludzi, a siedemdziesiąt sześć zostało rannych (marzec 1978), Siły Obronne Izraela (IDF) przeprowadziły szybką akcję: operację Litani skierowaną przeciwko bazom terrorystycznym w Libanie (marzec 1978). Jej wynik okazał się jednak nietrwały. W czerwcu 1982 roku palestyńska grupa terrorystów pod przywództwem Abu Nidala podjęła próbę zamordowania ambasadora Izraela w Wielkiej Brytanii, Shlomo Argov, który od tego czasu jest kaleką i na stałe musi przebywać w szpitalu. W odwecie, Siły Obronne Izraela zaatakowały Liban i zrealizowały plan zmiecenia z powierzchni ziemi baz terrorystycznych w południowym Libanie. Szereg równoległych, ambitnych operacji zakończył się spektakularnym sukcesem. Misja została rozszerzona o zajęcie Bejrutu. Oznaczało to zmianę sytuacji i długotrwałą wojnę. Ostatecznie nie udało się osiągnąć zamierzonego celu. Traktat pokojowy z Libanem został podpisany, ale nie ratyfikowany; ówczesny, chrześcijański rząd rozbitego Libanu był za słaby, aby przeważyć.

Khalil Hawi pisał, że Liban stał się polem bitwy, której żadne państwo arabskie prowadzić u siebie już nie chciało. W czasie kolejnych inwazji izraelskich libańska armia nie walczyła z Izraelem. Wielu Libańczyków witało ich z otwartymi ramionami. Może ktoś wreszcie zrobi porządek w kraju? Wyrzuci nieproszonych gości, ukróci obce wpływy?

Dziś w dawnej dzielnicy lewicowych Palestyńczyków i libańskich komunistów w Bejrucie pełno jest tych, którzy ciągle mówią o Bogu. Każda okazja jest dobra. Niech będzie partia. Partia Boga. Znaczy Hezbollah. Prawdziwi patrioci powstali, aby sprzeciwić się inwazji 1982 roku.

Dwa duże place miejskie łączy tu ulica najwyżej trzystumetrowa. Gęsta, miejska zabudowa, domy mieszkalne mają osiem, dziewięć pięter. Na parterach przeplatają się małe sklepy spożywcze z salonami telefonów komórkowych. Bary z kebabem uwodzą zapachem grilla i kminku.

Na zachodnim skrzyżowaniu stoi policjant.