Słowa i śmierć. Liban

Na wschodnim skrzyżowaniu stoi pan w cywilnych, czarnych spodniach.

Każdy kieruje swoim ruchem. Na zachodzie, jak na wschodzie: pełne zaangażowanie. Tylko pan w cywilu słabiej mówi po angielsku. Pomału zachodzi słońce, a my idziemy ku porankowi przyszłości. Morgenland – mówili Niemcy już w czasach Hegla.

Pan zauważa nas i kiwa na swoich kolegów. Ze sklepu z warzywami wychodzi mężczyzna o gładko ogolonych policzkach i z brzuszkiem.

– Dzień dobry, skąd jesteście? – Polska? Dziennikarze?
Podjeżdża kilku kolegów na skuterach. Pytania powtarzają się.
– Nie? To dobrze. Jeśli chcecie tu wejść, wystawimy wam przepustkę. Nie ma problemu. Tylko nie wolno robić zdjęć.
– W końcu my nie antylopy w zoo.
– Słusznie.
– Zostaliśmy tutaj. To nasza ojczyzna. Nie chcemy uciekać i tęsknić na obczyźnie.
Khalil Hawi spędził kilka lat na emigracji i wiedział, o czym mowa:

O tęsknoto ziemi! Nie bądź okrutna!
Nie rozpalaj krwi w umarłych.
To w nas pulsuje ból gorącej krwi,
w ciele wyschniętym,
a w żyłach gorączka wiosny…
A przecież pożera nas piekło
ciszy i lodu!
O Panie!
Tylko ogień
może ożywić arterie zmarłych,
ogień, który rodzi Feniksa,
ogień, który karmi się popiołami śmierci w naszej głębi.

Idziemy chodnikiem, a skuter eskortuje nas po jezdni. Od czasu do czasu mężczyzna pokazuje nam kierunek. Za skrzyżowaniem uprzejmie zwalnia, abyśmy mogli go dogonić. Na przystanku kolejna grupka cywilów, którzy właśnie wyszli z piekarni, znów te same pytania. Wreszcie jest przepustka.
– Jesteście mile widziani – ufamy partii Boga na słowo.

Niech ma nas w swojej opiece.

Ruszamy z przystanku. Pełna normalizacja?