Promień życia na zgliszczach Nagasaki

Współcierpieć i współradować się z chorymi

W jednej z paczuszek, przesyłanych do Mandżurii, Midori podarowała mu mały katechizm, który intensywnie studiował w wolnych chwilach. Po powrocie z Mandżurii Nagai zdecydował się na chrzest. Otrzymał go w czerwcu w katedrze w Urakami, przyjmując imię „świętego gwałtownika” – Paweł. Dwa miesiące później ożenił się z Midori Moriyama. Z żarliwością oddał się służbie chorym, z pasją poświęcając się niezbadanej ciągle dziedzi-nie promieniowania „X”, publikował rozprawy. „Współcierpieć i współradować się z chory-mi!” – oto jego hasło. Gdy zawodziła sztuka lekarska, uciekał się do modlitwy. W lekarskim fartuchu przemierzał fronty Dalekiego Wschodu. W końcu nieprzerwana służba przy apa-ratach rentgenowskich, w walce z gruźlicą panującą wśród wynędzniałej ludności Chin, spowodowała, iż doktor Nagai śmiertelnie zachorował na białaczkę.

9 sierpnia 1945 r. o godz. 11.02 oślepiający błysk rozdarł niebo nad miastem Nagasaki. Był to wybuch bomby atomowej. W temperaturze milionów stopni w ułamku sekundy żelazobetonowe gmachy i ciała ludzkie zamieniły się w pył. Potężna fala podmuchu powie-trza, a potem jeszcze potężniejszy ssący wir powietrzny jak niewidoczny walec zmiażdżyły olbrzymie połacie miasta. 40 tys. istnień ludzkich zostało unicestwionych – w większości bez śladu. Ponad 100 tys. rannych! Z 10 tys. katolików z dzielnicy Urakami uratowało się dwustu… Znajdujący się w odległości kilometra od miejsca wybuchu bomby, betonowy szpital, gdzie pracował Nagai, stanął w płomieniach. Choć ciężko ranny w głowę, doktor opatrywał ofiary. U bram szpitala poraziła go niepojęta groza. Nagasaki zniknęło! Jak okiem sięgnąć tylko płaskie, gorące pogorzelisko… Na miejscu domu doktora Nagai pozostała garść popiołu i ciepłe jeszcze kości żony Midori. W milczeniu modlił się za duszę Midori i tysięcy tych, którzy zginęli razem z nią. Grzebiąc w popiołach swego domu, znalazł krucyfiks. Drewniany krzyż spalił się w ogniu, ale Chrystus z brązu pozostał nietknięty. „Wszystko mi zabrano, tylko ten krucyfiks odnalazłem”. Gdy po jakimś czasie otrzymał figurkę Najświętszej Maryi Panny, poczuł się najbogatszym człowiekiem na ziemi.

Na wiosnę 1947 r. choroba zaczęła czynić gwałtowne postępy. Nie mogąc opuszczać łóżka, zaczął pisać, aby wyżywić swoją rodzinę. Także w tej sytuacji jego życie było stałą i heroiczną służbą dla bliźnich. W 1949 r. został publicznie wyróżniony za zasługi dla swego narodu. W marcu 1951 r. jego stan zdrowia znów pogorszył się, a w kwietniu wylew krwi sparaliżował mu ramię. Przed przewiezieniem do szpitala otrzymał Wiatyk. Stracił przytomność. Po przebudzeniu chrapliwym głosem powiedział: „Jezus, Maryja, Józef. W ręce Wasze oddaję ducha mego”. W lewej ręce ściskał różaniec z czarnych pereł otrzymany wraz z błogosławieństwem i odręcznym listem od Ojca Świętego Piusa XII oraz krzyż podany przez syna Makoto. Na jego twarzy zarysował się lekki uśmiech. Kapłan po jego zgonie wypowiedział wzruszające słowa: „Dzisiaj jest pierwszy dzień maja, miesiąca Maryi. (…) Myślę, że Ona sama przyszła, aby zaprowadzić go do domu Pana”.