Światło wspólnoty

Modlitwę poprzedza trudna sytuacja, przed którą stanęli Apostołowie Piotr i Jan. Po raz pierwszy od podjęcia głoszenia Słowa w Imię Pana Jezusa Zmartwychwstałego, doświadczają oni prześladowania. Zostają wtrąceni do więzienia, otrzymując równocześnie od zwierzchników żydowskich surowy zakaz przepowiadania w Imię Pana Jezusa. A zatem postawieni zostają oni przed podjęciem ważnej dla przyszłości Kościoła decyzji, która dotyczy podporządkowania się zakazom Sanhedrynu, czyli zaprzestania głoszenia Słowa Bożego lub jego kontynuowania. Do podjęcia decyzji dochodzi w atmosferze modlitwy. Zanim jednak to się stało, Apostołowie Piotr i Jan zbierają się wraz z Kościołem Jerozolimskim i składają przed nim świadectwo o wszystkim, co zaszło w świątyni oraz o zakazie głoszenia Słowa Bożego w Imię Jezusa. Nie może umknąć naszej uwadze, że relacja Apostołów Piotra i Jana, która poprzedza podjęcie tak ważnej dla Kościoła decyzji, odbywa się w atmosferze modlitwy. Wydaje się, że zwyczaj składania takiego świadectwa przed wspólnotą kościelną, który pomagał w dokonaniu słusznej interpretacji, był stałym zwyczajem pierwotnego Kościoła. Przypomnijmy sobie wybór św. Macieja na Apostoła, który poprzedzony był najpierw świadectwem św. Piotra o wszystkim, co stało się z Judaszem, a potem wspólną modlitwą (1, 15-26).

Bardzo ważnym i nieodzownym warunkiem dokonania słusznej oceny sytuacji był zwyczaj poszukiwania światła w Słowie Bożym. Miało ono miejsce w obydwu wspomnianych zdarzeniach z Dziejów Apostolskich. Św. Piotr w swoim świadectwie o losach Judasza sięga do słów Psalmu 69, natomiast modląca się wraz z Piotrem i Janem wspólnota Jerozolimska w celu podjęcia słusznej decyzji odwołuje się do mesjańskiego Psalmu 2.

W historii przepowiadania Słowa Bożego, którą przekazał nam św. Łukasz w Dziejach Apostolskich, na uwagę zasługuje fakt, że podejmowanie trudnych i wiążących decyzji dokonuje się podczas wspólnotowego rozeznania, na które składa się relacja-świadectwo oraz modlitwa przeprowadzana w świetle Słowa Bożego. Wierni Kościoła pierwotnego zbierali się razem w obliczu trudnych sytuacji, które wymagały zdecydowanego opowiedzenia się po stronie Jezusa. Tak było przed przyjęciem pogan do Kościoła (por. 11, 1-18 oraz 151-35), jak również przed opuszczeniem Jerozolimy przez św. Piotra (12, 11-17).

Na zakończenie zapytajmy siebie, jak to wygląda w naszych wspólnotach i rodzinach. Czy przed podjęciem ważnych decyzji potrafimy stworzyć wokół nas atmosferę modlitwy i wzajemnego zaufania, potrzebnego do właściwego rozeznania. Nie przeceniajmy samych siebie. Pozostawieni sobie samym nigdy nie zdobędziemy tyle samo światła, ile możemy uzyskać od wspólnoty osób, złączonych wiarą i modlitwą. Spotkanie z Jezusem podobne do spotkania bogatego młodzieńca oraz dwóch uczniów udających się do Emaus może dokonać się w samotności i w indywidualnej modlitwie, lecz podjęcie decyzji, których wymaga od nas Pan Jezus, potrzebuje bardzo często światła wspólnoty. Pewność co do tego dał nam sam Pan Jezus, pouczając nas, że gdzie dwaj albo trzej zebrani są w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18, 20).