Zazdrość zabija miłość i radość

Przykładem może być szczęśliwy kapłan, który z podziwem i radością patrzy na szczęśliwe rodziny, mobilizując się przez to do jeszcze większej wierności własnemu powołaniu. „Zazdrość”, która jest wyrazem radosnego i życzliwego podziwu, owocuje zatem mobilizacją do rozwoju. Taką zazdrość można wręcz nazwać „Bożą zazdrością”. Może się ona wyrażać szczególną troską o kogoś, kogo podziwiamy i kogo pragniemy wspierać w trwaniu na drodze świętości. W tym właśnie duchu św. Paweł pisze: „Jestem o was zazdrosny Boską zazdrością” (2 Kor 11, 2).

Miłość chroni przed zazdrością

Dziesiąte przykazanie stanowczo przestrzega nas przed zazdrością, a także przed pożądaniem tego, co do nas nie należy. Jedyną skuteczną ochroną przed zazdrością jest miłość. Dojrzała, czyli bezinteresowna miłość, z samej swej natury nigdy nie jest zazdrosna (por 1 Kor 13, 4).

Najbardziej bolesna jest zazdrość w małżeństwie i rodzinie, a zatem wśród osób przeżywających najsilniejsze więzi emocjonalne. Zazdrość nie zagraża tylko wtedy, gdy małżonkowie oraz rodzice i dzieci okazują sobie wzajemną miłość i radosne wsparcie.

Kto kocha, ten cieszy się szczęściem bliźniego, a kto zazdrości, ten cieszy się ze zła, które dotyka bliźniego. Kto kocha, ten nikomu nie zazdrości z tego oczywistego powodu, że nie istnieje żadne dobro ani żaden skarb większy od miłości! Taki człowiek przeżywa radość Chrystusa, jakiej ten świat ani dać, ani zabrać nie może. Najlepszym lekarstwem na zazdrość jest zatem radosna miłość, która stanowi istotę świętości.