Świętych obcowanie

Ale wyobrażenie sobie czegoś nie jest jeszcze wiarą, a bezradność wyobraźni nie jest brakiem wiary. Całe chrześcijaństwo zbudowane jest na zmartwychwstaniu Chrystusa. Jeżeli nie zmartwychwstał, próżna jest nasza wiara, rozsypuje się w proch całe przepowiadanie nasze.

Obcowanie z tymi, którzy odeszli, a którzy – mówi nam nasza wiara – żyją. To się nazywa „świętych obcowanie". Gdzie kończy się projekcja naszej tęsknoty, a gdzie zaczyna się rzeczywistość? Nie ma pewnej odpowiedzi na to pytanie. A przecież...

Jeżeli żyją „w Bogu", każde zbliżenie się do Boga zbliża nas do nich. Sakramenty, zwłaszcza Eucharystia, to doświadczenie wspólnoty ogarniającej żywych i umarłych. Tak wierzymy. I czasem tego doświadczamy.

Doświadczenie ich bliskości jest doświadczeniem tak intymnym, że nawet najsilniejsze – nigdy nie będzie miało siły apologetycznej. Doświadczenia nie da się udowodnić, ale tworzą nas właśnie doświadczenia. Doświadczenie ich bliskości także nas tworzy.

Zaduszki to święto wspólnoty, komunii. W starożytności chrześcijanie chcieli być chowani w kościele albo przynajmniej blisko kościoła, w którym gromadzi się wspólnota. Tak, nie jest to wspólnota widzialna – pisze biskup Vincenzo Paglia, długoletni proboszcz rzymskiej bazyliki Santa Maria in Trastevere – ale z tego powodu nie jest mniej realna. Nawet, można powiedzieć, jest głębsza, bo zbudowana nie na tym, co zewnętrzne i często złudne, o czym niestety każdy z nas nieraz mógł się sam przekonać. Wspólnota z naszymi zmarłymi zbudowana jest na tajemnicy miłości Boga, który wszystkich przygarnia do siebie. Miłości, która jest substancją i prawdą życia oraz śmierci. Wszystko przemija, nawet wiara i nadzieja, nie przemija tylko miłość.

„Dlatego to nie poddajemy się zwątpieniu, chociaż bowiem niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień" (2 Kor 4, 16).