Z amerykańskiej perspektywy

Gdy św. Jan Maria Vianney został pomówiony przez jakąś kobietę, że jest ojcem jej dziecka, miał podobno powiedzieć: „Właśnie zostałem ojcem. Będę musiał ciężej pracować". Każdy z nas powinien tak popatrzeć na ten kryzys: właśnie zostałem ojcem, pedofilem, ubeckim agentem. Teraz muszę ciężej pracować. Tak jak św. Jan Vianney możemy zobaczyć, że nie wystarczy się obronić, uratować twarz, ocalić własny obraz nas samych. Trzeba wziąć odpowiedzialność za innych. Dojrzała wiara rośnie, gdy jest głoszona, a głoszenie zakłada wyjście poza samego siebie i skupienie się na drugim człowieku.

Nowe duszpasterstwo

Wraz z emigracją Polacy przywieźli do wielu krajów Europy młody i emanujący życiem Kościół katolicki. Dzieje się to jakby mimochodem, ale jest potężnym znakiem nadziei dla wielu Irlandczyków, Holendrów czy Hiszpanów, a dla samych Polaków zadziwieniem nad uniwersalnością ich wiary. Wierzę, że dla zachowania zdrowia duchowego polskiego Kościoła, Polacy muszą stawać się misjonarzami, zacząć głosić Ewangelię, a nie być ciągle tylko ofiarami historii. Tak jak przez emigrację bierzemy udział w budowie przyszłości wielu krajów Europy, tak samo dzięki niezwykłym łaskom Bożym, które polski Kościół otrzymał w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat możemy wziąć większą odpowiedzialność za Kościół Powszechny. Niech nasza najnowsza historia nie będzie tematem wstydliwych rozmów, ale tym, czym była dla Jana Pawła II - zaczątkiem nowej wiosny Kościoła.

***

o. Jacek Buda, dominikanin, przełożony Domu Polskiej Prowincji w USA, duszpasterz akademicki na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku