Wigilia, biały obrus, a pod nim sianko. Na stole dwanaście potraw, opłatek i pusty talerz dla niespodziewanego gościa. Wokół stołu rodzina, w tle słychać kolędy, a za oknem śnieg i mróz odcinają się bielą od kolorowej choinki. Takie mamy wyobrażenie tradycyjnych świąt Bożego Narodzenia.
Krąży pośród ludzi takie powiedzonko, które mówi, że pośpiech jest potrzebny jedynie przy łapaniu pcheł. Ksiądz Jan Twardowski napisał w jednym ze swoich wierszy: „Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą”. Widzimy od razu, że ksiądz – poeta mówi o zupełnie innej rzeczywistości.
Są w życiu takie zdarzenia czy rozmowy, które zapadają nam głęboko w pamięć. Mogą być nawet bardzo prozaiczne, niewiele znaczące, a jednak zostawiają pewien ślad, dobre wspomnienie, budzą szacunek, który pozostaje na zawsze.
Gdy jedni już nucą po cichu Do szopy, do szopy wszyscy… inni biegną do shopu, do shopu, do shopu.
27 listopada br. to pierwsza niedziela Adwentu. To także początek nowego roku kościelnego. Będziemy w nim słuchać w dni powszednie czytań mszalnych z tzw. roku pierwszego, a w niedziele z roku A. Czymże jest zatem Adwent i co dla nas znaczy?
Co roku o tej porze odżywają dyskusje na temat pierwszokomunijnych strojów, prezentów i przyjęć oraz apele księży, by nie odbierać dzieciom ich święta
Bóg – Pan czasu – przychodzi do człowieka właśnie w czasie, przesuwając jego zwrotnicę w stronę wieczności. Przychodzi, by nasze kruche jestestwo wzmocnić swoją siłą.
Bierzmowanie to sakrament, który powinien być przyjmowany przez młodych ludzi „świadomie, dobrowolnie i autonomicznie”. Niestety, coraz częściej bywa „uroczystym pożegnaniem z Kościołem”.
Kolęda to unikalna w skali świata forma duszpasterstwa. Ksiądz chodzi po parafii i odwiedza rodziny. Modlą się wspólnie, rozmawiają, czasem się spierają. Jakie są atuty kolędy? Niedziela, 10 stycznia 2010
Nie potrzebuję Boga jako odpowiedzi na budzące się w przebłyskach świadomości pytania o sens życia i śmierci, ani nawet jako gwaranta mojego życia moralnego. Tęsknię za Nim samym.