Angielski Nazaret

Miejsce to jako sanktuarium znane jest od średniowiecza. Przez wieki Matce Bożej z Walsingham przypisywano wiele cudów. Miała ona m.in. uratować króla Edwarda I, który omal nie został przygnieciony walącym się murem. W średniowieczu miejsce to było jednym z czterech najważniejszych sanktuariów chrześcijaństwa. Dziś jest sanktuarium ekumenicznym. Pielgrzymują do niego chrześcijanie, anglikanie i prawosławni.

 

W 1061 r. młodej wdowie Richeldzie de Faverches objawiła się Matka Boża. Podczas wizji Maryja ukazała jej dom w Nazarecie i poprosiła, by w Walsingham zbudowano replikę domu nazaretańskiego, upamiętniającego tajemnicę Zwiastowania. "Ktokolwiek będzie szukał w tym miejscu mojej pomocy, nie zostanie odesłany z pustymi rękoma" - powiedziała Najświętsza Panna widzącej. Podkreśliła, że w nazaretańskim domku zaznała wiele radości i chce się tą radością podzielić z innymi. Matka Pana poprosiła również, aby w tym miejscu ludzie rozważali Zwiastowanie jako początek naszego Odkupienia. 

 

Według legendy Święty Dom w Walsingham został cudownie wzniesiony przez aniołów w ciągu jednej nocy, którą Richelda spędziła na modlitwie, prosząc Maryję o pomoc w budowie.

 

Klasztorne ruiny

 

Walsingham stało się celem licznych pielgrzymek. Przybywali tu królowie, od Henryka III (w 1226 r.) począwszy, po Henryka VIII (w 1511 r.), który ostatecznie kazał sanktuarium zniszczyć w 1538 r. Słynącą cudami figurę Matki Bożej przewieziono do Londynu i tam publicznie spalono. Sanktuarium przestało być celem pielgrzymek. Jego dawna lokalizacja rozpoznawalna jest jedynie po nazwie części miasteczka: The Abbey Grounds (ang. "ziemie klasztorne"). Przetrwała tylko "kaplica sandałów" (Slipper Chapel). W wiekach średnich na drodze do sanktuariów budowano przydrożne kaplice. "Kaplica sandałów" była ostatnią i najważniejszą w Walsingham. W niej, na milę przed domem nazaretańskim, pielgrzymi zatrzymywali się, by wyspowiadać się i uczestniczyć we Mszy świętej. Nazwa kaplicy może wiązać się ze zwyczajem zdejmowania przez pielgrzymów obuwia, by boso przejść ostatni odcinek drogi, albo może pochodzić od wyrazu slype, oznaczającego "przejście (z jednego miejsca na drugie)"; kaplica bowiem stała pomiędzy Świętym Domem a resztą Anglii.

 

Cześć Maryi

 

W 1896 r. położoną poza wioską "kaplicę sandałów" zakupiła nawrócona protestantka Charlotte Pearson Boyd. Do odnowionej kaplicy 20 sierpnia 1897 r. z pobliskiego King’s Lynn - gdzie w kościele Zwiastowania ustanowiono sanktuarium Matki Bożej z Walsingham - ruszyła pierwsza od czasów reformacji pielgrzymka.

 

W 1922 r. proboszcz anglikański z Walsingham Alfred Hope Patten na podstawie obrazu przedstawionego na średniowiecznych pieczęciach klasztoru, wykonał figurę Matki Bożej i umieścił ją w swoim kościele. Wokół tej figury zaczęli od razu gromadzić się wierni, prosząc Maryję o wstawiennictwo w ich potrzebach. Jednak jego biskup zażądał usunięcia figury z kościoła. Została ona przeniesiona w 1931 r. do odnowionej "kaplicy sandałów".

 

Po blisko czterystu latach 15 sierpnia 1934 r. bp Laurence W. Youens z Northampton odprawił w kaplicy pierwszą publiczną Mszę świętą, a dwa dni później kard. Francis Bourne wraz z 10-tysięczną rzeszą pielgrzymów przybył do "kaplicy sandałów", która została ustanowiona narodowym sanktuarium maryjnym. 15 sierpnia 1954 r. delegat apostolski w imieniu papieża Piusa XII ukoronował nową figurę Matki Bożej wyrzeźbioną przez M. Barbeau. Dziś obok siebie znajdują się dwa sanktuaria maryjne - jedno katolickie, a drugie anglikańskie. W ten sposób kult maryjny został związany zarówno z katolikami, jak i z anglikanami.

 

Stella Maris

 

Obecnie sanktuarium to niewielka przydrożna kaplica otoczona parkiem ze stacjami Drogi Krzyżowej, ołtarzem polowym i kilkoma budynkami w głębi. Nie chce się wierzyć, że to wszystko, co zostało ze średniowiecznego sanktuarium, niemal dorównującego znaczeniem hiszpańskiemu Santiago de Compostela. Dziś ponad 250 tys. ludzi odwiedza co roku to katolickie sanktuarium.

 

Matka Boża z Walsingham jest również znana jako Gwiazda Morza. Legenda średniowieczna głosi, że Maryja uratowała marynarzy będących w niebezpieczeństwie. Hotel dla pielgrzymów anglikańskich nosi nazwę Stella Maris, czyli Gwiazda Morza. Jest to najstarszy tytuł nadany Maryi. Walsingham znajduje się niedaleko wybrzeża Norfolk.

 

Ekumeniczne sanktuarium

 

Sanktuarium w Walsingham ma charakter ekumeniczny. Pielgrzymują do niego katolicy, anglikanie i prawosławni. Tu odbywają się spotkania ekumeniczne.

Podczas pielgrzymki do Anglii w 1982 r. Jan Paweł II celebrował Mszę świętą na stadionie Wembley w Londynie, mając ustawioną na ołtarzu figurę Dziewicy z Walsingham. Przed Mszą świętą w uroczystej procesji wokół stadionu figurę nieśli wspólnie kustosz sanktuarium katolickiego i administrator Kościoła anglikańskiego.

 

Ordynariat personalny Anglii i Walii

 

Przy sanktuarium powołano Ordynariat Personalny NMP z Walsingham. Został on utworzony dla byłych członków Kościoła Anglii i Walii, którzy w drodze konwersji przeszli do Kościoła katolickiego, zachowując jednocześnie swoje tradycje liturgiczne, duchowe i duszpasterskie. Ordynariat został erygowany 15 stycznia 2011 r. przez Kongregację Nauki Wiary na mocy konstytucji apostolskiej Anglicanorum coetibus. Jego ordynariuszem jest były biskup anglikański, Keith Newton. Jest to pierwszy na świecie ordynariat personalny dla byłych anglikanów, którzy przystąpili do pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim. Skupia on wiernych świeckich, duchowieństwo oraz członków instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego, pierwotnie wyznających anglikanizm, a po akcie konwersji przyjmujących doktrynę katolicyzmu, albo tych, którzy otrzymują sakramenty inicjacji chrześcijańskiej w obrębie jurysdykcji ordynariatu personalnego w Anglii i Walii.