Odnowienie naszej wiary

– „Włączać innych do przekazu przesłania Ewangelii Chrystusa w duchu radości i szczerej miłości” – myślę, że potrzebne jest uświadomienie sobie, że wiara nie tylko jest moją indywidualną relacją z Chrystusem, ale że chcemy włączać w tę przestrzeń i wspólnotę wiary innych ludzi. Jak Ksiądz Arcybiskup postrzega nurt takiej aktywności Kościoła?

– Jeśli wierzymy, że pierwszym ewangelizatorem i animatorem przekazu Ewangelii jest Bóg, to trzeba pozwolić Panu Bogu działać, czyli oddać się Jemu do dyspozycji i szukać innych, którzy będą chcieli uczynić to samo. Wtedy dzieło ewangelizacji będzie owocowało we właściwy sposób.

Często zwracamy uwagę, że nasza koncepcja obecności w Kościele jest zbyt pasywna. Jesteśmy zadowoleni, że mamy prawdę, mamy wiarę, jesteśmy na drodze zbawienia, znamy Chrystusa, wiemy, że mamy się wyspowiadać przed śmiercią, przyjąć ostatnie namaszczenie i Komunię św. i wiemy, że jeśli spełniamy te wymagania, mamy podstawy do nadziei zbawienia. Ale to wszystko za mało. Przyszły nowe czasy, wiele się zmieniło w nas i wokół nas i nawet nie zauważamy, jak osłabła nasza wiara, zaledwie tli się w kąciku sumienia i zaiskrzy raz do roku, a powinna płonąć w codziennym życiu. Dziś głośno wołamy, że niezbędne jest przejście od duszpasterstwa pasywnego do bardziej aktywnego, odnowienie koncepcji duszpasterstwa parafialnego, tzn. nastawienie na potrzebę nawracania siebie i innych, pomagania sobie wzajemnie w pogłębianiu kontaktu z Bogiem.

We współczesnych czasach szczególnie widoczne jest to, że apostazja, czyli zdrada Chrystusa, jest zdradą człowieka. Jeśli chce się prawdziwie służyć człowiekowi, trzeba wesprzeć go w budowaniu osobistej relacji z Chrystusem. Widzimy dziś rozkład świata, moralności, powszechny relatywizm, pękające formy współżycia ludzkiego. To przecież nie jest normalne, że zamiast sobie pomagać, ludzie zabijają się nawzajem, uznając siebie jednocześnie za sędziów i wykonawców wyroku. Grozi nam straszny dramat. Kiedyś sąsiad był przyjacielem, dzisiaj nauczyliśmy się podchodzić do sąsiada, do współpracownika z nieufnością. Ludzie będą coraz bardziej nieszczęśliwi, wystraszeni, zaniepokojeni, jeśli nie zrozumieją, że fundamenty, które Bóg wpisał w naszą drogę życiową, a które Chrystus przypomniał, zostały stworzone dla dobra człowieka. Potrzebna jest głębsza formacja osobista, autentyczna pokora, wspierająca pokonanie pokusy zaistnienia, „zabłyśnięcia”. Im bardziej człowiek staje się pokorny, ufa drugiemu człowiekowi, tym bliżej jest Chrystusa.

Do nowej ewangelizacji nie trzeba wcale wielkich technik czy nadzwyczajnych środków. Na synodzie przypomniano historię z 8 rozdziału Dziejów Apostolskich, w którym ukazany jest człowiek, szukający Bożej prawdy, który potrzebuje pomocy ze strony drugiego człowieka. I oto kiedy apostoł Filip wyjaśnia mu w prostych słowach Pismo i przekazuje Dobrą Nowinę, Etiopczyk prosi go o chrzest. Być z drugim człowiekiem – to jest nowe wskazanie, prosta a wielka zasada – być razem, a nie tylko obok, dzielić pytania, poszukiwania odpowiedzi, dzielić życie, weselić się z tymi, którzy się weselą, i płakać z tymi, którzy płaczą. Nasz styl życia jest ogromnie ważny.

Nasze programy duszpasterskie są niejednokrotnie formułowane tak, jakbyśmy żyli w kraju autentycznie i stuprocentowo chrześcijańskim, jakby w ostatnich dziesięcioleciach nic się nie zmieniło. Tymczasem ludzie, którzy kiedyś zostali ochrzczeni, dzisiaj często zachowują się i żyją jak poganie. Potrzebne jest im wsparcie w powrocie do wiary, żeby chrześcijanie żyli jak chrześcijanie, żeby nasz ochrzczony kraj był naprawdę krajem chrześcijańskim. Oczywiście to się nie wszystkim podoba – niektórzy zaraz będą podejrzewać, że chcemy coś narzucać siłą. Nie, my chcemy przemawiać siłą argumentu, siłą prawdy i łaski Bożej. Chcemy rozjaśniać perspektywy wiary w naszych szkołach, szpitalach, urzędach, miejscach pracy i w parlamencie. Jeżeli nie będziemy o to zabiegać, problemy, które tak boleśnie nas dotykają, będą się tylko nawarstwiać i pogłębiać. Chrześcijaństwo daje wielką perspektywę szczęśliwej wieczności, ale domaga się radykalnej wierności Panu Bogu w codziennych życiowych sprawach. Jeśli chcemy wypełnić zadania, które otrzymaliśmy na chrzcie świętym, każdy z nas powinien żyć pragnieniem świętości, uświadamiając sobie jednocześnie swoje słabości. Święci są najlepszymi, najskuteczniejszymi nauczycielami wiary w narodach, społecznościach i rodzinach.

We współczesnym świecie zauważamy niestety również bardzo wyraźne znaki niepokoju, np. zanik pamięci historycznej, chęć odcięcia się od przeszłości, która pozbawia nas mądrości płynącej z doświadczeń wielu pokoleń. Obserwujemy, jak w myślenie naszych rodaków wdziera się zimny, wszechobecny w mediach sekularyzm. Jawią się fałszywe oskarżenia wobec ludzi głoszących prawdę; widzimy wyraźne osłabienie demokracji, sprawowanie rządów przez pieniądz i panującą chwilowo modę, kreowaną przez tych, którzy chcą innymi, czyli nami, manipulować; żyjemy w świecie, w którym nieustannie atakuje się prawo naturalne, burzy się fundamentalne zasady moralne, w świecie, w którym nie przeżywa się grzechu i braku kontaktu z Bogiem jako czegoś niezwykle bolesnego i tragicznego. Dawniej, kiedy bliski nam człowiek odchodził od Boga, martwiliśmy się o niego, modliliśmy się i nieustannie zabiegaliśmy o to, żeby pokazać mu, co traci, na jak wielkie nieszczęście sam się naraża i z jak wspaniałej szansy dobrowolnie rezygnuje.

Dzisiejsza rzekoma tolerancja jest w zasadzie przyzwoleniem na wielkie ryzyko utraty największego dla człowieka dobra. Często tracimy kontakt z ludźmi, stawiając własne, subiektywne i najczęściej egoistyczne formalne ramy i zasady. Oczywiście, zasady są potrzebne, ale te obiektywne, uniwersalne, a przede wszystkim potrzebna jest miłość bliźniego, zrozumienie, że może ten konkretny człowiek nie jest w stanie w danym momencie wypełnić wszystkich stawianych mu wymagań i potrzebuje pomocy, wsparcia, życzliwości i braterskiej obecności.