Jak czytać Pismo Święte?

Poszukując zamierzeń autorów redagujących opowiadania o cudach, nie należy skupiać się na opisywanych detalach (np.: wcześniejsze cierpienia uzdrowionego, ogromna ilość rozmnożonego chleba lub też wielka liczba nawróconych). Najważniejszą bowiem sprawą w takich tekstach jest pokazanie czytelnikowi, że w osobie i czynach Jezusa Chrystusa uobecnia się już zbawcze dzieło samego Boga. Opowiadania o cudownych wydarzeniach, których prawdziwości nikt nie zamierza negować, w wyrazisty sposób pokazywały nadejście królestwa Bożego.

Jeśli zaś chodzi o tzw. wyznania wiary, ich typową cechą jest polemiczny charakter. Odnalezienie owego rysu prowadzi czytelnika do wniosku, że autorzy takich tekstów nie zamierzali formułować abstrakcyjnych prawd wiary, które nie miałyby zakorzenienia w swoich czasach. Przeciwnie, owe formuły są odzwierciedleniem wielu doktrynalnych dyskusji, mających miejsce w łonie kształtującej się wspólnoty pierwszych chrześcijan (por. np. początkowe rozdziały Dziejów Apostolskich).

Świadomość owej polemicznej scenerii, jaka towarzyszyła autorom formuł konfesyjnych, jednocześnie pozwala na poznanie granic, w ramach których należy je interpretować. Zostały one bowiem uformowane w sytuacjach ścierających się ze sobą dwóch albo i więcej polemicznych stanowisk odnoszących się do jakiejś kwestii. Dlatego też konkretne wyznania wiary z pewnością nie wyczerpują całego bogactwa wiary i doktryny chrześcijańskiej. One po prostu są niejako wyjściem naprzeciw różnym pytaniom i trendom panującym w Kościele pierwszych dziesięcioleci po męce, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa z Nazaretu. Nie należy zatem absolutyzować owych formuł, ale odczytywać je w duchu, w którym powstały, aby nie zagubić ponadczasowego przesłania i oryginalności Dobrej Nowiny.

Jeśli chodzi o hymny, ich celem nie jest danie czytelnikowi jakiejś teologicznej wiedzy lub pouczenia – mogą one się w nich zawierać, ale nigdy nie odgrywają pierwszoplanowej roli. Pierwotną intencją hymnów jest literackie wyrażenie stanu ducha, naszych emocji, radości, smutku, obaw lub też prośby o Bożą pomoc. Owa poetycka forma wykorzystuje wiele figur stylistycznych, o których była już mowa w ramach naszego cyklu.