Powołanie. Odpowiedź człowieka na zaufanie Boga

3 maja br., w 4. niedzielę po Wielkanocy, przeżywać będziemy 46. Światowy Dzień Modlitw o Powołania, który w Polsce przedłuża się i będzie obchodzony jako Tydzień Modlitw o Powołania. Ojciec Święty Benedykt XVI w orędziu z 20 stycznia 2009 r. zaprosił cały Lud Boży do refleksji na temat, który jest hasłem obecnego Tygodnia Modlitw: „Zaufanie w obliczu inicjatywy Boga i odpowiedź człowieka”.

W Kościele – napisał Papież – ciągle na nowo rozbrzmiewa wołanie Chrystusa: „Proście więc Pana żniwa, aby posłał robotników na żniwo swoje!” (Mt 9, 38). Proście! To stanowcze wezwanie Pana upewnia nas o tym, że modlitwa o powołania powinna być nieustanna i pełna zaufania. Tylko ożywiona modlitwą wspólnota chrześcijańska może rzeczywiście „żywić silniejszą wiarę i nadzieję w Bożą inicjatywę” (adhortacja „Sacramentum caritatis”, 26)

Powołanie do kapłaństwa i życia konsekrowanego, jak przypomniał Benedykt XVI, to niezwykły dar Boży, który jest przejawem wielkiego planu miłości i zbawienia, jaki Bóg ma dla każdego człowieka i dla całej ludzkości. Św. Paweł Apostoł w Liście do Efezjan przypomniał nam o powszechnym powołaniu do świętości (por. Ef 1, 3-4).

W tym powszechnym powołaniu do świętości – kontynuuje Papież – dostrzegamy szczególną inicjatywę Boga, który wybiera niektórych ludzi, aby byli blisko Jego Syna – Jezusa Chrystusa i aby byli Jego uprzywilejowanymi sługami oraz świadkami. Jezus Chrystus osobiście powołał Apostołów, „aby Mu towarzyszyli, by mógł wysłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy” (Mk 3, 14-15).

Oni ze swej strony znaleźli innych jeszcze uczniów, którzy okazali się wiernymi współpracownikami w misyjnej posłudze. Odpowiadając na wezwanie Pana, otwarci na działanie Ducha Świętego, niezliczone rzesze kapłanów i osób konsekrowanych w ciągu wieków poświęciły się w Kościele wyłącznej służbie Ewangelii. Dziękujemy Zbawicielowi za to, że także dziś nadal powołuje robotników na swoje żniwo.

Katechizm Kościoła Katolickiego słusznie przypomina, że wolna inicjatywa wypływająca od Boga wymaga wolnej odpowiedzi człowieka. Każda pozytywna odpowiedź człowieka zakłada zawsze akceptację i przyjęcie planu, który Bóg ma dla każdego z nas. Taka odpowiedź oznacza przyjęcie inicjatywy miłości Pana i staje się dla powołanego zobowiązaniem moralnym oraz pełnym wdzięczności hołdem wobec Boga, a także początkiem wiernej współpracy z planem, który Bóg realizuje w historii (por. KKK, 2062).

To przenikanie się inicjatywy Boga i odpowiedzi człowieka – stwierdził Ojciec Święty Benedykt XVI, jest obecne w powołaniu do życia kapłańskiego. W Chrystusie Eucharystycznym mogą oni kontemplować wzniosły model „dialogu powołaniowego” między wolną inicjatywą Ojca i pełną ufności odpowiedzią Syna. W celebracji Eucharystycznej działa Chrystus we własnej Osobie w tych, których wybrał jako swoje sługi.

On ich podtrzymuje, aby ich odpowiedź wzrastała w kierunku zaufania i takiej wdzięczności, która uwalnia od wszelkiego lęku, także wtedy, gdy ktoś mocniej doświadcza własnej słabości (por. Rz 8, 26-30), albo gdy powołany spotyka się z zewnętrznym niezrozumieniem, a nawet z prześladowaniem (por. Rz 8, 35-39).