Zawsze jestem... w synkopach z innymi

Urodził się w Żelazowej Woli 22 lutego 1810 r., jak informuje zapis w księgach parafialnych i metryce chrztu, lub 1 marca, jak podał sam Chopin i poświadczała jego matka. Zmarł 17 października 1849 r. w Paryżu. Kształcił się pod kierunkiem Wojciecha Żywnego (gra na fortepianie) i Józefa Elsnera (kompozycja). „Szczególna zdolność, geniusz muzyczny” – brzmiała opinia Elsnera o absolwencie Szkoły Głównej Muzyki.

2 listopada 1830 r., niespełna cztery tygodnie przed wybuchem powstania listopadowego, Chopin wyjechał z Warszawy do Wiednia, stamtąd przez Monachium i Stuttgart udał się do Paryża. Poza kilkoma podróżami mieszkał we Francji do końca życia. Do Polski nigdy już nie powrócił.

Z rodzicami spotkał się tylko raz, w sierpniu i wrześniu 1835 r. w Karlovych Varach. Miał romans z pisarką George Sand, który skomentował później: „Co innego mi się śniło, ale się nie wyśniło”. Komponował, koncertował, udzielał lekcji gry na fortepianie. 16 lutego 1848 r. po raz ostatni wystąpił w Paryżu, a 16 listopada tego samego roku dał ostatni publiczny koncert w Londynie, podczas wenty na rzecz weteranów powstania listopadowego.

W ostatnich miesiącach życia towarzyszyła mu ukochana siostra Ludwika. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.

To kilka znanych faktów z biografii jednego z największych Polaków. Nie ujawniają one, jakim człowiekiem był genialny muzyk, którego twórczość rozbrzmiewa dziś na estradach koncertowych całego świata, po którego dzieła sięgają wszyscy najwybitniejsi pianiści, którego twórczość popularyzuje ponad pięćdziesiąt Towarzystw Chopinowskich rozsianych po całym globie, m.in. w Ankarze, Bangkoku, Hanoi, Hawanie, Manili, Montevideo, Sydney, Tokio, Waszyngtonie.

Poeta fortepianu, który „fortepianowi gada...” lub „piorunuje na fortepianie”, niesłychanie subtelny, uczuciowy, opanowany, wręcz skryty, zwierzający się „naprawdę jedynie fortepianowi”. Także pełen temperamentu nauczyciel, któremu zdarzały się „chwile dzikie, przykre, złe, gniewne, w których łamał krzesła, tupał nogami” – jak zanotowała w swym dzienniku Zofia Rosengart, jego zapewne nie najzdolniejsza uczennica.

Prawdziwa osobowość Chopina wyłania się podczas lektury jego listów do rodziny i przyjaciół oraz dziennika stuttgarckiego. Jest to osobowość wspaniała, niezwykle złożona, pełna kontrastów. Przełomowe chwile życia „wybuchają” na tych kartach ogromną intensywnością uczuć.

„Jeszcze siedzę – nie mam dosyć siły do zdecydowania dnia, myślę, że wyjeżdżam po to, żebym na zawsze zapomniał o domu; myślę, że jadę umrzeć, a jak to przykro musi być umierać gdzie indziej, nie tam, gdzie się żyło” – napisał do Tytusa Woyciechowskiego 4 września 1830 r., niespełna dwa miesiące przed opuszczeniem Warszawy.