Duch bliższy nam, niż my sami sobie

Co to znaczy, że Duch Święty jest Duchem świadectwa?

Chrystus Pan powiedział, że Duch Święty będzie świadczył o Nim i prowadził Kościół. Świadectwo chrześcijańskiego wyznania dokonuje się zawsze w mocy Ducha Świętego, która przekreśla wszystkie nasze słabości. Jest to szczególnie widoczne w sakramencie bierzmowania, który jest umocnieniem w życiu i w dawaniu świadectwa.

To Duch Święty kieruje Kościołem, a o tej świadomości mówią już Dzieje Apostolskie: Posłali [apostołowie i starsi] pismo tej treści: „Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!” (Dz 15,23–29). W tym tekście należy zwrócić uwagę na słowa: „postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my”. Świadectwo Apostołów w sprawie traktowania prawa Starego Testamentu jest zarazem świadectwem Ducha Świętego. Stąd też wszystkie Sobory Powszechne uważały, że dają świadectwo w łączności z Duchem Świętym.

Na jakie sposoby Duch przejawia się w Kościele?

Bardzo pięknie ujmowali to zagadnienie ojcowie Kościoła, mówiąc, że działania Ducha Świętego są wręcz niepoliczalne, gdyż dotyczą każdego uświęcenia. Interesujące jest też stwierdzenie mówiące o tym, że „Bóg nie związał sobie rąk sakramentami” i działanie Ducha Świętego sięga także poza granice Kościoła. Kościół nie jest bowiem przede wszystkim instytucją, ale wydarzeniem zbawczym. Mówi o tym jeden z tekstów liturgii prawosławnej: „Zakwitła pustynia, Panie, jako krynica, bezpłodny pogański Kościół, przez przyjście Twoje, w nim umocnione jest moje serce”.

Kim jest Duch Święty dla Księdza?

Od razu przypominam sobie modlitwę, którą jako kapłan odmawiam w imieniu zgromadzonych podczas każdej liturgii eucharystycznej według formularza św. Jana Chryzostoma: „Jeszcze przynosimy Tobie tę duchową i bezkrwawą służbę, i prosimy Cię, i modlimy się, i błagamy: ześlij Ducha Twego Świętego na nas i na te przedłożone dary i uczyń przeto chleb ten najczcigodniejszym Ciałem Chrystusa Twego. Amen. A co w kielichu tym najczcigodniejszą Krwią Chrystusa Twego. Amen. Przemieniając Duchem Twoim Świętym. Amen. Amen. Amen. Aby stały się dla przyjmujących je ku trzeźwości duszy, ku odpuszczeniu grzechów, ku udziałowi we wspólnocie Ducha Twego Świętego, ku pełni królestwa niebieskiego, ku śmiałości wobec Ciebie, a nie na sąd lub potępienie”. Modlitwa ta świadczy wyraźnie o tym, że Duch święty jest nam bliższy, niż my sami jesteśmy sobie bliscy.