Co oprócz in vitro?

Sztuczne zapłodnienie pozaustrojowe polega na pobraniu komórek jajowych, przygotowaniu ich do zapłodnienia, a następnie połączeniu z dostarczonym nasieniem męża (charakter homologiczny) lub dawcy innego niż małżonek (charakter heterologiczny).

Powstałe w ten sposób zarodki zostają poddane selekcji, w wyniku której wybiera się najczęściej kilka do dalszego wykorzystania. Po wystąpieniu wstępnego podziału na 4-8 blastomerów (po upływie ok. 70 godzin) umieszcza się je w macicy przygotowanej przez stymulację hormonalną do przyjęcia zarodka. Umieszczenie kilku zarodków stwarza nadzieję, że choć jeden rozwinie się prawidłowo.

Duża ilość odrzutów powoduje, że i na tym etapie część zarodków przeznacza się (z założenia) na stracenie. Łączna strata zarodków na wszystkich etapach sięga 90%. Należy także pamiętać, że wszczepienie kilku zarodków wcale nie gwarantuje zakończenia zabiegu ciążą i urodzeniem dziecka.

Ponieważ przy takim zapłodnieniu połączenie komórek jajowych i plemników odbywa się w probówce, dlatego nazwano je obiegowo zapłodnieniem in vitro (w szkle), a od słów „fecondation in vitro et transfert d’embrion” – utworzono skrót FIVET.

Instrukcja Donum vitae wprowadza podział na sztuczne zapłodnienie heterologiczne i homologiczne przede wszystkim dla potrzeb wyraźniejszego uzasadnienia oceny moralnej. Dalej wprowadza podział ze względu na miejsce zapłodnienia (pozaustrojowe – FIVET lub wewnątrzustrojowe – inseminacja), definiując je następująco:

* FIVET heterologiczny: technika podjęta dla uzyskania poczęcia ludzkiego przez połączenie w probówce gamet pobranych przynajmniej od jednego dawcy różnego od małżonków związanych węzłem małżeńskim;
* sztuczna inseminacja heterologiczna: technika podjęta dla uzyskania poczęcia ludzkiego przez przeniesienie do narządów rozrodczych kobiety spermy wcześniej pobranej od dawcy innego niż małżonek;
* FIVET homologiczny: technika podjęta dla uzyskania poczęcia ludzkiego przez połączenie w probówce gamet małżonków;
* sztuczna inseminacja homologiczna: technika podjęta dla uzyskania poczęcia ludzkiego przez przeniesienie wcześniej pobranej spermy małżonka do narządów rozrodczych żony.

Dlaczego Kościół sprzeciwia się sztucznemu zapłodnieniu?

Człowiek dorosły może się bronić, natomiast embrion, który jest już istotą ludzką, nie. Więc wczesne poronienie lub aborcja na początku istnienia oraz eutanazja na końcu życia to dwie graniczne sytuacje, kiedy człowiek nie jest w stanie się bronić. Mimo że nazwy czynu są różne, sprowadza się on do wymuszonego zakończenia życia, czyli nazywając rzeczy po imieniu: do zabójstwa.

Dlatego Kościół broni naturalnego poczęcia. Prawo do posiadania potomstwa przysługuje każdemu, jednakże we współczesnym świecie jest to prawo dżungli, czyli prawo silniejszego. Człowiek chce posiadać dziecko niezależnie od tego, że po drodze giną inne embriony.

Trzeba więc znaleźć metody, które ich nie niszczą. Podane wyżej argumenty są zrozumiałe, choć nie dla wszystkich, bo pojawiły się głosy, że embriony nie są istotami ludzkimi, więc można je wykorzystywać do badań czy produkcji leków lub jako materiał wyjściowy komórek macierzystych. Czyli wielu ludzi zakłada implicite, że embriony nie są istotami ludzkimi.