Siła miecza

Mniej więcej połowa chętnych rezygnuje po pierwszym tygodniu, połowa z reszty po trzecim. Zostają ci, którzy zdecydowali się na systematyczną pracę. Mniej więcej pół na pół mężczyzn i kobiet, silni i słabi - bez różnicy, bo tak naprawdę sztuka walki jest po to, by nie być zależnym od siły. Siła przyjdzie z czasem, a dzięki sztuce walki będzie dużo lepiej wykorzystana.

Naprawdę liczy się tylko charakter człowieka - upór, wytrwałość, spokój. Te cechy nie zależą od płci czy budowy ciała, lecz od tego, czy się je samemu wypracowało.

Mistrzowie miecza

Wbrew popularnym wyobrażeniom rycerze bardzo niewiele czasu spędzali na dworach - o ile w ogóle się tam znaleźli. Rycerze niekoniecznie byli szlachtą. Czasami też nie mieli zbroi - mogli ją otrzymać, jeśli udowodnili, że zasługują na taką niemałą inwestycję - bo zbroja kosztowała więcej niż wioska.

Rycerz - to był zawód polegający na wyjątkowych umiejętnościach w walce. Osiągało się je ciężką codzienną pracą od rana do wieczora. Sztuka rycerska rozwijała się w Europie przez tysiąc lat - od ciemnych wieków po upadku Imperium Rzymskiego do wprowadzenia skutecznej broni palnej na pola bitew. W ciągu tego czasu działały setki wybitnych mistrzów, których imiona zapomniano i setki tysięcy szermierzy.

Pierwszym, który tę ogromną tradycję ujął w jasne i proste zasady, był mistrz Johannes Liechtenauer. Trzy rodzaje kroku, cztery kierunki ataku, cztery główne postawy - z tego prostego alfabetu da się złożyć kilka tysięcy znanych rycerskich technik szermierczych, o ile te podstawy doprowadzi się do perfekcji. To dlatego po sześciuset latach jego imię wypowiadamy z szacunkiem. Przez szacunek dla niego i innych, którzy swe umiejętności weryfikowali ryzykując życiem - my, ich współcześni uczniowie, nie nadajemy sobie tytułów mistrzowskich. Nie jesteśmy im równi, jedynie idziemy ich śladem.

Hartowanie ostrza

Prowadziłem treningi krakowskiej grupy ARMA przez półtora roku. Widziałem, jak zmienia się charakter ludzi, którzy ćwiczą. Jak znudzeni powtórkami odkrywają, że dzięki nim potrafią mocno i celnie uderzyć niemałą bronią, a potem trenują z energią, o jaką się nie podejrzewali. Umiejętności walki? To nagroda za systematyczność. Być może miecz nie ma już innego praktycznego zastosowania niż cięcie słomianych snopków dla zabawy.

Ale w końcu żelazo to tylko zabawka. Siła miecza zależy od człowieka, który nim włada. Mistrz Fiore dei Liberi w swoim traktacie pokazuje, jak używając krótkiego sztyletu i gałęzi urwanej z drzewa poradzić sobie z sześcioma napastnikami. Ta zabawa wciąga i zmienia ludzi.
Być może prawdziwym zastosowaniem miecza jest hartowanie ludzi. „Jeśli twój umysł jest mocny jak skała przed tobą - możesz wejść na drogę”.