Papież ojcem

Lecz relacje ojca i syna – jak naucza Jan Paweł – mają być dwustronne. Nie tylko Jezus uczył się od Józefa – swojego ojca, lecz również Józef uczył się od Jezusa – swojego syna. Bóg uczył się od człowieka. O ileż bardziej jednak człowiek uczył się od Boga…
Bądźcie więc doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski– naucza Jezus. Dzięki wzrastaniu w nazaretańskiej rodzinie Jezus wie, jaką wartość ma przykład drugiego człowieka, lecz wie zarazem, że każdy przykład ludzki jest zaledwie cieniem tego przykładu, który daje Bóg.
Bądźcie więc doskonali… To dziwne i zaskakujące, że to pragnienie bycia doskonałą ożywało we mnie zawsze, gdy patrzyłam na Jana Pawła…

Wierność

Dobrze wszyscy pamiętamy, w jakich okolicznościach ksiądz Karol Wojtyła otrzymał nominację biskupią. Wezwał go Pan tak jak Szymona Piotra: nad jeziorem, gdy spędzał wakacje ze swoimi podopiecznymi, a zarazem przyjaciółmi z duszpasterstwa akademickiego u św. Floriana. Nazywali go Wujkiem. Po nominacji mieli problem. Ale nie był to problem dla biskupa. Dla niego nic się nie zmieniło – chciał nadal być Wujkiem. Ale czyż ci młodzi ludzie, mówiąc Wujku, już teraz nie myśleli: Ojcze? Czyż nie był dla nich najlepszym ojcem, wiernym towarzyszem i przewodnikiem na drogach ich młodego życia?

A to jest najważniejsze, co się liczy: – pisze Jan Paweł II w swojej książce Wstańcie, chodźmy – biskup ma być ojcem. Biskup Wojtyła był pierwszym, wiernym wykonawcą tego wskazania. Był jako biskup i pozostał jako papież. Wciąż od nowa i z każdym dniem coraz pełniej podejmował to wezwanie, aby być ojcem, aby – jak pisał – partycypować w ojcostwie Boga.

Prawdziwy ojciec zawsze pozostaje wierny; wierny swoim ideałom i wierny swoim dzieciom. Nawet gdy był już bardzo schorowany, nawet po zamachu, Papież nigdy nie zawiódł swoich dzieci, nigdy od nich nie odstąpił, żeby ukryć się w zaciszu watykańskiej komnaty, ale nigdy też nie ustąpił w swoich wymaganiach względem nich. Pozostał do końca wierny. Nie stał się pobłażliwym staruszkiem, lecz do samego końca kochał i wymagał, bo wiedział, że dobro nas wszystkich właśnie od tego zależy.

Oddanie

Nie jest przypadkiem, że adhortację o świętym Józefie ogłosił Jan Paweł 15 sierpnia – w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Bo w ten właśnie sposób podkreślił niejako prawdziwy sens życia i powołania tego milczącego męża sprawiedliwego – jak nazywają go Ewangelie. Bóg wezwał św. Józefa, aby służył bezpośrednio osobie i misji Jezusa poprzez sprawowanie swego ojcostwa – pisze Papież. Jego ojcostwo – jak czytamy dalej – wyraziło się w tym, że ze swojego życia uczynił służbę, że złożył je w ofierze Tajemnicy Wcielenia.

Tak jak Maryja w sposób dobrowolny przyjęła na siebie rolę Matki Chrystusa, tak on oddał swoje życie na służbę świętej Rodzinie; uczynił całkowity dar z siebie, ze swojego życia, ze swojej pracy. Józef zrezygnował ze swoich planów, które już być może snuł w związku ze swoim małżeństwem, zrezygnował ze swoich marzeń, które przecież, jak każdy młody człowiek, musiał posiadać. Zrezygnował z siebie, aby stać się ojcem.

Czyż jednak dopiero w tej rezygnacji nie stał się prawdziwym Józefem? Czyż nie teraz dopiero odnalazł prawdziwy sens swojego życia i prawdziwe szczęście swojego istnienia? …albowiem dając otrzymujemy - jak mówi modlitwa św. Franciszka - a umierając rodzimy się do nowego życia.
Rozum ludzki nie jest w stanie pojąć tego, że śmierć może być źródłem życia, lecz serce ojca wie, kiedy to życie może się objawić. Bo bez oddania nie ma ojcostwa. Nie ma ojcostwa i nie ma szczęścia; jest tylko ciągłe poszukiwanie siebie, lecz bez nadziei na powodzenie, bo – jak mówi Pismo – kto chce zachować swoje życie, straci je…

I może się w końcu zdarzyć, że Ty odsuniesz nasz świat. Pozwolisz mu rozsypać się do końca wokół nas, a przede wszystkim w nas. I wtedy okaże się, że TY cały pozostajesz tylko w SYNU, a On w Tobie – i cały wraz z nim w WASZEJ MIŁOŚCI, Ojciec i Oblubieniec. A wszystko inne okaże się wtedy nieważne i nieistotne prócz tego jednego: prócz ojca, dziecka i miłości.

Któż nie pamięta tego wzruszającego obrazu ostatniego błogosławieństwa, jakiego Jan Paweł II udzielił „Miastu i Światu”. Błogosławieństwa niemego… Ten, który głosił orędzie Ewangelii we wszystkich zakątkach świata, ten, którego mocny, stanowczy głos poruszał miliony ludzkich serc, teraz w niemym geście jeszcze głośniej zaświadczył, co to znaczy miłować do końca – tak jak Chrystus; zaświadczył, co to znaczy oddać całe swoje życie za swoich przyjaciół. My wszyscy byliśmy jego przyjaciółmi. Przyjaciółmi i dziećmi, dla których nie zawahał się przed żadnym trudem, przed żadnym cierpieniem. Byliśmy jego dziećmi i przyjaciółmi, a on był naszym ojcem.