Żal, że odszedłeś…

Uczyłeś nas wiary prostej, której musimy pragnąć i prosić o nią każdego dnia, będącego darem czasu od dobrego Ojca.

Uczyłeś nas otwierania się na głębię Bożego miłosierdzia i tego, jak kochać i wybaczać – wszak sam wybaczyłeś bratu, który targnął się na Twoje życie.

Uczyłeś nas świadectwem swego życia, że na czyny naszych bliźnich powinniśmy patrzeć oczami samego Boga, który z wysokości krzyża ogarnął każdego z nas miłością wybaczającą.

odszedłeś…

ale zostawiłeś nam ducha radości, której źródłem jest sam Bóg. Tak bardzo jej doświadczaliśmy dzięki Twojej obecności...

Uczyłeś nas, jak być radosnymi i młodymi duchem – pomimo wieku i krzyża ciążącego na Tobie i będącego udziałem wielu, z którymi spotykałeś się na szlaku swego pielgrzymowania.

Uczyłeś nas radować się obecnością Boga w tych, których spotykamy na drogach naszego życia.
Uczyłeś nas nieść radość, w której mają mieć udział inni, i tego, jak się nią dzielić, aby nie
zagarnąć jej tylko dla siebie.

Uczyłeś nas postawy czynu i dzielenia się Radosną Nowiną, a przede wszystkim świadczenia własnym życiem, że Jezus jest pośród nas.

Za to, że byłeś i jesteś naszym nauczycielem – dziękuję Ci, Janie Pawle II.

***

Ojcze Święty Janie Pawle II, pragnę, byś wiedział, że teraz, kiedy wróciłeś do domu Ojca, zawsze pozostaniesz w naszych myślach, modlitwach i sercach, w tych małych ojczyznach każdego, kto
mógł Cię spotkać. To w nas swoją obecnością na szlakach pielgrzymowania zasiewałeś słowo Boże i uczyłeś, jak żyć, aby nasze życie wzrastało i przynosiło owoc stokrotny.

Już wiem, że przez przemianę głębi swego serca mogę współtworzyć ojczyznę serc ciągle otwartych na Boga i na drugiego człowieka. Wiem też, że jest to moje zadanie, wobec którego postawił mnie Bóg na stacjach mojej ścieżki starości.

Za każde spotkanie z Tobą, za dar Twej obecności pośród nas i za to, że do końca byłeś świadkiem Słowa Żywego, które zasiewałeś w naszych sercach, i za Twoją pokorę w przyjmowaniu tajemnicy krzyża dziękuję, Ojcze Święty Janie Pawle II.