Żal, że odszedłeś…

żal, że odszedłeś…

ale wiedz, że w naszych sercach pozostaje moc Twego słowa i świadectwo mówiące o potrzebie wzajemnej miłości. Uczyłeś nas, że wiara zawsze wyraża się przez miłość. Wskazywałeś nam jej źródło, którym jest sam Jezus Chrystus, abyśmy podążali za Nim, bo z miłości do nas On oddał swoje życie, byśmy mieli życie wieczne.

Boży Pielgrzymie, swoim podążaniem za Chrystusem wzywałeś nas do otwierania naszych serc na tych, których spotykamy w naszej wędrówce ku wieczności. Nie odstraszały Cię trudy pielgrzymowania – pomimo doświadczania bólu i udręki. Zawsze pragnąłeś być tam, dokąd posyłał Cię Bóg.

Przez swoje czyny, a nie tylko słowa, niosłeś nam radosną nowinę, że Jezus jest pośród nas – że Ten, który jest samą miłością, każdego z nas wzywa po imieniu, abyśmy mogli czerpać ze źródła, i taką miłością uczyłeś nas dzielić się z bliźnimi.

Za Twoje świadectwo mówiące o miłości Boga do człowieka – dziękuję Ci, Janie Pawle II.

odszedłeś…

ale pozostajesz pośród nas, uwrażliwiając na piękno otaczającego świata, który został stworzony przez naszego Ojca – na piękno naszych serc, które mają być świątynią Boga; na piękno i głębię darów, które otrzymujemy poprzez sakramenty święte.

Uczysz nas, jak mamy korzystać z darów Ducha Świętego, aby otwierać umysł na odwieczną Prawdę, która nie zabija w nas potrzeby zawierzenia siebie Bogu.

Uczysz nas tolerancji wobec drugiego człowieka – bez względu na kolor jego skóry, bez względu na to, kim jest i co posiada, i pokazujesz, jak mamy być dla innych z miłości, która pozwala nam nieść dobrego Boga naszym bliźnim.

odszedłeś…

ale wcześniej wskazałeś nam źródło dobra, którym jest miłujący nas Ojciec, a swoją postawą zawierzenia siebie Bogu i modlitwą w chwili, która trwa, nauczyłeś nas pokładać w Nim ufność.

Uczysz, jak wiele dobra mogą czynić nasze dłonie w świecie, i tego, że dzięki nam może się on stawać lepszy.