Dawca spokrewniony – mniejsze koszty

Dwadzieścia pięć lat temu wykonał Pan pierwszy w Polsce przeszczep szpiku kostnego. Pamięta Pan ten dzień?

Pamiętam, choć prawdziwym wyzwaniem było to, co zdarzyło się dziewięć dni wcześniej. Była to decyzja o podaniu megachemioterapii, czyli skłonienie sześcioletniej pacjentki do łykania butelki tabletek cztery razy dziennie. To było trudne, bo nie do końca wiedziałem, czy ja to dziecko nakłaniam do samobójstwa, czy ratuję mu życie.

Aż tak wielkie było ryzyko?

Nikt wcześniej nie brał tego preparatu w tym celu. Dlatego miałem wątpliwości. Mogło potoczyć się źle… A jeśli chodzi o sam zabieg, to przeszczepienie szpiku kostnego jest stosunkowo proste, sprowadza się do dożylnego podania komórek przez kroplówkę.

Jednak kluczowe dla powodzenia operacji jest to, co stanie się potem…

Cały okres rekonwalescencji. Wtedy metody odżywiania pozajelitowego nie były powszechnie dostępne. Chory przestawał jeść, a tu chodziło przecież o dziecko. Kolejna trudność to stały dostęp do żyły. Wdrożyliśmy przy pomocy kolegi Andrzeja Kańskiego, anestezjologa, zakładanie centralnych cewników żylnych, ale ich także nie było. Dysponowałem jedną paczką zdobytych cewników… Cały nasz program opierał się na tym opakowaniu. Takie to były czasy.

A jak Pan widzi kwestię przeszczepów rodzinnych?

Warunkiem przeszczepienia szpiku jest zgodność tkankowa między dawcą a biorcą. Znacznie częściej występuje ona między rodzeństwem niż między osobami niespokrewnionymi. A zdarzają się sytuacje, kiedy rodzeństwo nie chce zdecydować się nawet na badania sprawdzające tę zgodność. Nie mam do końca pewności, jak to rozwiązać prawnie. Mamy tu do czynienia z sytuacją, gdy państwowy płatnik płaci znacznie więcej za leczenie chorego, niż byłoby to w przypadku dawcy rodzinnego. O ile przeszczep dawcy spokrewnionego kosztuje ponad 100 tysięcy złotych, to niespokrewnionego już ponad 200 tysięcy. A jeśli do tego dojdą koszty poszukiwania dawcy, czyli następne 20 tysięcy, plus mniejsze szanse wyleczenia, większe powikłania… to rodzi się poważny problem.

Przeszczepy rodzinne nerek w Polsce nie przekraczają 5 procent, a w Szwecji i USA wynoszą odpowiednio 40, a nawet 50 procent. Mówi się tu o „trudnym darze”, ale jest to także dar płynący z miłości, spontaniczny – mąż żonie, ojciec dziecku…

Raczej żona mężowi. Znacznie częściej skłonne są oddać nerkę żony mężom niż mężowie żonom – w stosunku jeden do dziesięciu. Tutaj trzeba chylić czoło przed kobietami. Jestem w stanie zrozumieć dawców organów, którzy narażają się na pewne niewielkie ryzyko, ale jeśli chodzi o szpik czy komórki z krwi obwodowej, to już nie. Pewien chory od razu nam powiedział, że jest w takim konflikcie z bratem, że nie ma mowy, by ten oddał mu szpik. Otrzymał najpierw przeszczep autologiczny [z własnych komórek – był jednocześnie dawcą i biorcą; przy.red.], ale kiedy nastąpił nawrót białaczki, postanowiliśmy skontaktować się z jego bratem. Rzeczywiście panowie byli skłóceni. Brat jednak przyszedł, dał się zbadać i okazało się, że jest zgodny. Wszystko skończyło się bardzo dobrze, od zabiegu minęło już osiem lat.

Czy prawdopodobieństwo znalezienia dawcy rodzinnego w przypadku szpiku także się zmniejsza?

Trudność bierze się także ze względu na wielkość naszych rodzin. Gdyby rodziny były większe, te szanse by rosły. Jeden brat lub siostra to tylko dwadzieścia pięć procent szans. Rodzice są zgodni tylko w połowie, tak samo jak dzieci. A im dalsi członkowie rodziny, tym to prawdopodobieństwo maleje.

Konsultuje Pan zmiany w ustawie transplantologicznej. W jakim kierunku one zmierzają?

W dobrym. Mają m.in. uregulować sprawę rejestrów dawców. Będzie centralny rejestr, a wszystkie inne będą mu podległe jako ośrodki dawców, niezależnie od tego, czy są publiczne, czy prywatne. Chodzi o to, aby pogodzić interesy poszczególnych stron: z jednej strony, aby w Poltransplancie (Centrum Organizacyjno-Koordynacyjnym do spraw transplantacji) znalazły się wszystkie dane dotyczące polskich dawców, a z drugiej o to, żeby nie było przechwytywania przez Poltransplant dorobku innych w zakresie rekrutacji i testowania tych dawców. Uważam, że nadzór nad tą działalnością powinien być domeną władzy publicznej. Sytuacje, w których dochodzi do zagrożenia życia, nie mogą zależeć od arbitralnych decyzji prywatnych osób.