Pieszo do Ziemi Świętej

Bóg sam wystarczy

Dominik wspomina wędrówkę do Rzymu. Szedł wtedy z dwiema koleżankami. – Modliliśmy się o coś do jedzenia. Wyliczaliśmy na co mamy ochotę. Dziewczyny marzyły o soczystym arbuzie. Ja o melonie. Nagle zatrzymała się ciężarówka. Wysiadł jakiś Włoch i kiwając na nas wręczył nam wielkiego arbuza i 3 melony – opowiada Dominik. Teraz zabrał ze sobą 100 dolarów i farby. Gdyby zabrakło jedzenia, będzie malował butelki i wymieniał na żywność. Tak jak w drodze do Rzymu.

W Polsce jest dużo łatwiej. Dominik powtarza trasę, którą od czternastu lat chodził z Gdańska na Jasną Górę. Często nocuje u tych samych gospodarzy, co kiedyś. Właśnie zadzwonił telefon – to znajomi z Częstochowy zapraszają go na nocleg. Za granicą na pewno będzie trudniej. Ale wierzy w życzliwość ludzką – W Austrii nocowaliśmy u gospodarzy, którzy potem dzwonili do swoich znajomych mieszkających na trasie naszego pielgrzymowania. Przyjmowano nas bardzo życzliwie. Pod namiotem spaliśmy tylko cztery razy – wspomina Dominik.

Wtedy szedł w towarzystwie znajomych. Do Jerozolimy zdecydował się pójść w pojedynkę. Ale jak mówi: nie idzie samotnie. – Pierwszy z towarzyszy to Anioł Stróż – wylicza. Pokazuje też szkaplerz, który przyjął tydzień przed pielgrzymką. Przyczepiony do lewego nadgarstka medalion z podobizną św. Dominika przypomina, że czuwa nad nim też jego patron. To w jego święto, 12 maja, wyruszył na pielgrzymkę z parafialnego kościoła św. Jadwigi w Nowym Porcie, zaraz po Mszy św. W plecaku ma jeszcze krzyż św. Bernarda. Dla znajomych nie ma już w drodze miejsca – żartuje Dominik.

Trochę bliskich osób wmieszało się jednak w kordon świętych. Z Gdańska szła mama, potem koleżanki i koledzy Dominika. Mama się o niego nie obawia. – Poleciłam go modlitwom klarysek. To ja od niego uczę się wiary. I tego, że marzenia trzeba realizować, by robić miejsce na następne – mówi pani Karolina. – Po przekroczeniu polskiej granicy nie będzie już pewnie znajomych, którzy czasem towarzyszą mu w trasie. Przejdzie przez Słowację, Węgry, Rumunię, Bułgarię, Grecję, Turcję, Syrię, Jordanię, Izrael. W Syrii obiecała do niego dołączyć mama.

Dochodzimy do Radoszewic. Tu według planu wypada dziś koniec trasy. W dali widnieje kościół. Powoli wychodzą z niego ostatni ludzie. Pierwszy raz widzę u Dominika strapioną minę. Chyba dziś nie uda mu się już być na Mszy św.